Κάπως έτσι και στην πολιτική. Και εδώ ισχύει το γνωστό «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά», το οποίο ενίοτε μετατρέπεται σε «ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα».
Βλέπε και το πρόσφατο δημοσίευμα του Euractiv, «για συζητήσεις και σκέψεις προώθησης ενός κυβερνητικού μοντέλου Ιταλίας “τύπου Ντράγκι” στην Ελλάδα», μιας και «το υφιστάμενο προσωπικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν είναι σε θέση να φέρει εις πέρας τις βαθιές τομές που απαιτούνται, προκειμένου η χώρα να αλλάξει σελίδα».
Και γιατί γίνεται αυτό; Διότι, πάντα σύμφωνα με το Euractiv, από τη μία έχουμε τον τεράστιο όγκο χρημάτων που θα εισρεύσουν στην ελληνική οικονομία μέχρι το 2026 και από την άλλη τον φόβο ότι η υπάρχουσα κυβέρνηση είναι «έρμαιο ισχυρών πιέσεων και δεσμεύσεων σε μια περίκλειστη ομάδα Ελλήνων επιχειρηματιών».
Και φυσικά ρωτήθηκε η Κομισιόν για το άρθρο και βγήκε ο εκπρόσωπός της Ερίκ Μαμέρ και δήλωσε ότι «δε θα πέσει τόσο χαμηλά σχολιάζοντας ένα τόσο γελοίο και αβάσιμο δημοσίευμα».
Σαν να λέμε έσκασε μύτη ο πρόεδρος και ανακοίνωσε ότι ασταδγιάλα όλοι ρε, αυτόν τον προπονηταρά που τον υπονομεύετε, πάνω απ’ το πτώμα μου θα περάσετε για να τον φάτε. Σουρ μπος, ένυθινγκ γιου σέη!
Επειδή λοιπόν τον καπνό τον είδαμε, πάμε να ασχοληθούμε λιγάκι και με τη φωτιά. Με το γεγονός ότι όλο έρχεται και όλο καθυστερεί το χρήμα και όλο δεν απογειώνεται βζιιιιιιν (βζιιιιιν!) η ελληνική οικονομία. Ούτε καν η ελληνική κονόμα δεν απογειώνεται, γεγονός που δημιουργεί τριγμούς αφενός στο εσωτερικό της κυβέρνησης και αφενός στα φίλια προς αυτή MME. Για την ώρα οι βολές είναι προειδοποιητικές, αλλά αύριο-μεθαύριο ποτέ δεν ξέρεις…
Τι θέλουν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι; Βασικά και πάνω απ’ όλα, θέλουν πολιτική σταθερότητα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αντέξει τα σύστημα τους κραδασμούς που θα προκύψουν από τη διαχείριση των χρημάτων (πάντα προκύπτουν κραδασμοί…) και να μην έχουμε επανάληψη φαινόμενων τύπου Αγανακτισμένοι, Κίτρινα Γιλέκα κλπ. κλπ. Τρέμουν τα συνεταιράκια μας όταν κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους και μπορεί ο κορωνοϊός να τους έδωσε μια ανάσα, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι το αβάντζο εκπνέει κάπου εδώ.
Πώς εξυπηρετούνται καλύτερα οι σκοποί τους; Με μια κυβέρνηση όχι τόσο τεχνοκρατών (αυτό μάλλον ήταν το τυράκι της φάκας), αλλά συμμαχιών. Με έναν συνασπισμό Νέας Δημοκρατίας και ΚΙΝΑΛ, ας πούμε, που θα προκύψει όχι από τις εκλογές της απλής αναλογικής αλλά τις επόμενες. Ο συνδυασμός μοιάζει ιδανικός μιας και περιλαμβάνει ισχυρή πλειοψηφία, έλεγχο διακομματικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό –αν, τουλάχιστον, πιστέψουμε τη θεωρία συνωμοσίας που θέλει τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ να τακιμιάζουν με τους Ευρωπαίους και τον ΣΥΡΙΖΑ με τους Αμερικάνους…
Υπάρχει, βέβαια, ένα θεματάκι στην όλη ιστορία και αυτό το θεματάκι έχει να κάνει με το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Τα ονόματα που ακούστηκαν είναι τουλάχιστον φαιδρά και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Τον Σχοινά τον ξέρουν μόνο στις Βρυξέλλες, τον Στουρνάρα τον βλέπουν οι λεχώνες και τους κόβεται το γάλα, ο Βενιζέλος παρέλαβε κόμμα και παρέδωσε απόκομμα, βράσε καλύτερα. Άρα πρέπει να αναζητηθεί έτερος υποψήφιος, που να διαθέτει και κάποια επαφή με όλα όσα συμβαίνουν στην Ψωροκώσταινα. Κάνας Γιώργος Καμίνης, για παράδειγμα, σε φάση ναι στις σταρτάπ, όχι στη βία, ναι στην πατρίδα, όχι στους πατριώτες, ναι στον δικαιωματισμό, όχι στα πισωγυρίσματα, όλα καλά, όλα ανθηρά, φέρτε χαρτιά να τα υπογράψουμε. Βαρετός, δεν λέω, αλλά κι αυτόν τον Ντράγκι δεν θα τον χαρακτήριζες πολύ συναρπαστική προσωπικότητα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκης είναι από το newpost (07.02.2022)
