Δύο οι εκπλήξεις από το πρώτο δεκαπενθήμερο της νέας κυβέρνησης:
* Βγήκε ο Κυριάκος στο Bloomberg και ανακοίνωσε ότι θα θεσμοθετηθεί ο γάμος ομοφύλων ζευγαριών.
* Βγήκε ο Μηταράκης στα ελληνικά ΜΜΕ και ανακοίνωσε ότι θα κλείσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Δεξί ντιρέκτ ατάκα με αριστερό κροσέ, που θα έλεγε και ο Κώστας Σισμάνης, και ρίχνει στο καναβάτσο η Νέα Δημοκρατία τόσο εκείνους αμφισβητούσαν τον δικαιωματισμό της όσο και το εξεγερμένο φοιτηταριάτο. Με δύο πρωτοβουλίες που άνετα θα μπορούσαν να έχουν υπογράψει στο δικό τους πρώτο κυβερνητικό δεκαπενθήμερο το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθειες να λέμε παιδιά και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας…
Και πως μας προέκυψαν αυτά τα θαύματα μετά από τον αδιανόητο καυγά για την πανεπιστημιακή αστυνομία (πόσες και πόσες δημοσιογραφικές φωνές δεν δώσανε το είναι τους για να την υποστηρίξουν…) και την επική αντίδραση μεγάλου μέρους των γαλάζιων βουλευτών ακόμη και στο ταπεινό, ταπεινότατο σύμφωνο συμβίωσης. Κανονικά, πρώτα θα έβγαζε ο ήλιος κέρατα και ύστερα θα άλλαζε πολιτική η συντηρητική παράταξη σε τόσο κομβικά ζητήματα. Κι όμως, ήρθε το στόρι κι έδεσε, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Ιδίως από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, καθώς ούτε οι παπάδες ούτε οι πανεπιστημιακοί βγάλανε γλώσσα. Εντάξει, μένει να δούμε τι θα πει ο Σαμαράς, αλλά όσο παίζεται το πολιτικό μέλλον του γιού του έχω την εντύπωση ότι δεν θα το τραβήξει και πολύ το σκοινί. Εκτός κι αν θυμηθεί το παρελθόν και τις ηρωικές εξόδους…
Πως, όμως, μας προέκυψαν αυτές οι αναμφισβήτητα προοδευτικές αποφάσεις; Εδώ είναι που παίζουν ρόλο τα focus groups (ομάδες εστίασης, σε μάλλον ατυχή ελληνική απόδοση) που προσφέρουν ποιοτικά χαρακτηριστικά στο προς τα πού φυσάει ο άνεμος και οι στοχευμένες δημοσκοπήσεις που μας δίνουν τα ποσοτικά χαρακτηριστικά. Και έτσι γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή τι θέλει ο κοσμάκης και προσαρμόζεσαι αναλόγως για να μη σε πάρει ο Χάρος. Όπως έκανε ο πρόεδρος Κλίντον, για παράδειγμα, καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του…
Θα μου πείτε τον Κλίντον τον επέκριναν γιατί δεν είχε ποτέ σαφή πολιτικό προσανατολισμό και πρόγραμμα και απλώς πρότεινε και εφάρμοζε όσα του υπεδείκνυαν τα focus groups και οι δημοσκοπήσεις. Θα σας απαντήσω ότι (τη βοηθεία του γίγαντα Γκρίνμπεργκ!), κυβέρνησε μια ολόκληρη οκταετία της Ηνωμένες Πολιτείες και αυτό δεν το λες και λίγο. Μέσα σ’ αυτό χρονικό διάστημα, όλο και πραγματάκια από τη δική του, προσωπική ατζέντα κατάφερε να περάσει και να επιβάλλει κι αν έκανε και δέκα μανούβρες για να τα έχει καλά με το πόπολο, ποιος νοιάζεται εν τέλει; Την τσόχα έχασε ή τα ραφτικά;
Όπως λέει, άλλωστε, και ο φίλος μου ο Βαγγέλης 9ας τον πούμε Βαγγέλη) που κατέχει πολλά από το χώρο των ερευνών και η Νέα Δημοκρατία αναλόγως κινήθηκε στην πρώτη τετραετία της:
«Ξέρανε ανά πάσα στιγμή τι είναι αυτό που ενοχλεί τους ψηφοφόρους και το διορθώνανε ατάκα κι επί τόπου. Έτσι κυβερνήσανε κι έτσι κερδίσανε και τις εκλογές».
Με τα focus groups πρώτα απ’ όλα, που είναι ομάδες των έξι ως οκτώ ατόμων με κοινά χαρακτηριστικά και συζητάνε υπό την καθοδήγηση ενός συντονιστή για ένα συγκεκριμένο θέμα. Από αυτές αποκομίζεις τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του κοινωνικού γίγνεσθαι και όταν θέλεις να πας και στα ποσοτικά κάνεις μια δημοσκόπηση και βλέπεις π.χ. αν και πόσο είναι ώριμο στην ελληνική κοινωνία το αίτημα για γάμο ομοφύλων ζευγαριών. Και τι σου κοστίζει βρε αδερφέ; Κάνα δεκαρικάκι έξι ομάδες focus groups και κάνα εικοσαρικάκι μια δημοσκοπησούλα, όλα μαζί τριάντα κιμπάρικα. Kαι διακόσιες το χρόνο να κάνεις, σχετικώς ασήμαντα τα ποσά για ένα κόμμα που χρωστάει κοντά τετρακόσια μύρια…
Ως εκ τούτου, αν θες να στρίψεις προς τα εδώ ή προς τα εκεί το καράβι, γιατί να ρισκάρεις; Αναθέτεις στο επικοινωνιακό επιτελείο σου (σας έχω πει πόσο γίγαντας είναι ο Σταν;) να κάνει τις απαραίτητες μετρήσεις, αποκρυπτογραφείς τις διαθέσεις του κοινού και αναλόγως προχωράς ή κάνεις πίσω. Και άσε τις ιδεολογίες να κουρεύονται, εδώ είμαστε πραγματιστές κύριε, δεν είμαστε ονειροπόλοι και δεν κυνηγάμε σύννεφα!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (14.7.2023)
