Έρμαια στο καθεστώς Μητσοτάκη οι Έλληνες μετά την πραξικοπηματική αποπομπή Κασσελάκη
Τα απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οι ψηφοφόροι του, οι ανιδιοτελείς κεντροαριστεροί πολίτες, όσοι είδαν από απόσταση τα δραματικά εσωκομματικά κομματικά δρώμενα στην σύνοδο της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, τα είδαν όπως έβλεπε ο Αντονέν Αρτώ το αληθινό θέατρο: Σαν πανούκλα!... «Το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα», έλεγε ο μεγάλος θεατράνθρωπος, «όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων»…
Έτσι, τα απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οι ψηφοφόροι του, οι ανιδιοτελείς κεντροαριστεροί πολίτες είδαν σε ζωντανή σύνδεση το ξεμπρόστιασμα όλων των διεστραμμένων δυνατοτήτων του νου της ομάδας των 136 μελών της Κ.Ε. (σ. σ: των«87» της λεγόμενης «φρουράς του Τσίπρα» και των 49 ακολούθων της) να καθαιρέσουν τον εκλεγμένο ΠΡΟΕΔΡΟ τους: «Αδίστακτα, αντιδεοντολογικά, πραξικοπηματικά, θεωρώντας εαυτούς ανώτερους από τα μέλη του κόμματος που, με συντριπτική πλειοψηφία ( 56%), τον είχαν εκλέξει, μόλις 11 μήνες πριν», όπως σημείωνε γνωστό στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρώην σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα.
Δημοσιογραφικά, – όσο το δυνατόν πιο αποστασιοποιημένα, δηλαδή – η αποπομπή του εκλεγμένου προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την Κ.Ε. του ίδιου του κόμματός του ήταν μια πρωτοφανής στα κομματικά χρονικά της μεταπολίτευσης παράνομη και καταχρηστική ενέργεια, μια ακραία αντιδημοκρατική εκτροπή. Όχι μόνο επειδή η Κ.Ε. που τον εμέμφθη και τον «καθαίρεσε» είναι όργανο εκλεγμένο από εκλεκτορικό σώμα του 2019 (αντιπροσωπεύει τον πρώην πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή), αλλά και επειδή, «η έγκριση της μομφής δεν σημαίνει αυτόματα την απομάκρυνση του Κασσελάκη από την προεδρία, αλλά την ανάγκη σύγκλησης συνεδρίου για την προκήρυξη νέας εκλογικής διαδικασίας», όπως δήλωσε ο καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Ξενοφών Κοντιάδης.
Έτσι, αναπόφευκτα, ακολούθησε η ομόφωνη καταγγελία της «πραξικοπηματικής καθαίρεσης Κασσελάκη» από την μεγαλύτερη συντονιστική οργάνωση μελών του ΣΥΡΙΖΑ, την Νομαρχιακή Επιτροπή Αθήνας: «Πρόκειται για μια αντικαταστατική απόφαση», η οποία «προκαλεί την αποστροφή και την αγανάκτηση των χιλιάδων μελών του κόμματος που έδωσαν με αυταπάρνηση και κομματικό πατριωτισμό σκληρές μάχες για να κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ όρθιο μετά την εκλογική κατάρρευση του 2023 και τη διαλυτική διάσπαση που ακολούθησε»…
Προσωπικά, σ’ αυτή την απίστευτης κομματικής βαρβαρότητας πράξη, είδα το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – το οριστικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ως εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος. Ό,τι ακολουθεί δεν είναι παρά η επί της... διαδικασίας διάλυσης των κομματοδίαιτων περιτριμμάτων του. Βάζω στοίχημα ότι, μετά την αποπομπή Κασσελάκη, ακόμα και με επιστροφή Τσίπρα στην ηγεσία, η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας είναι όνειρο απατηλό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι με οποιονδήποτε απ’ τους άλλους διεκδικητές στην προεδρία, δεν είναι απίθανο, στις επόμενες εθνικές εκλογές να βρεθεί εκτός Βουλής. Δίπλα ή και… μαζί με τους «αποστάτες» της Ν.ΑΡ!..
Το είχα γράψει στην εφημερίδα «Εποχή» μετά την πρώτη διάσπαση: ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «κόμμα» που δεν έστερξε να γίνει κόμμα πριν κυβερνήσει – βρέθηκε να κυβερνά με έναν ισχνό κορμό πολιτικά συντεταγμένων δυνάμεων στηριζόμενο σε ασταθή άκρα· αποτελούμενα από ένα υποκειμενικό συνονθύλευμα ασύντακτων ιδεολογικών αποκλίσεων, ανήμπορων να κατανοήσουν και να αναλύσουν την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα, να προσλάβουν το σύγχρονο συλλογικό πολιτικό «θέλω» των Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», να το εκφράσουν στο επίπεδο της κυβερνητικής πολιτικής, της εφαρμοσμένης, δηλαδή, πολιτικής.
Το κατανόησε κατόπιν εορτής – μετά την ήττα του ’19 – ο Αλέξης Τσίπρας, και προσπάθησε να το διορθώσει. Αλλά… «καταργήθηκε, ισορροπώντας σε ένα κόμμα νοσηρό», όπως δήλωσε μετά την «αποπομπή» Κασσελάκη ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρος Παππάς: «Ο Αλέξης Τσίπρας είχε μια σωστή ιδέα να δημιουργήσει μια μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη και αυτό ήταν το προσκλητήριό του. Προσπάθησε να το κάνει, αλλά είχε ένα κόμμα που οι λειτουργίες του δεν επέτρεψαν την πραγμάτωση αυτού του σχεδίου. Αναγκάστηκε ο ίδιος και το κόμμα έχασε τα ποσοστά του. Το ίδιο συνέβη και με τον επόμενο πρόεδρο (σ. σ: τον Στέφανο Κασσελάκη). Ένα κόμμα που λειτουργούσε με ομάδες, τάσεις, ανθυποτάσεις, που δεν αφήνουν το κόμμα να μετεξελιχθεί σε αυτό το οποίο θέλει η ελληνική κοινωνία».
Το κωμικοτραγικό είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις για συμμετοχή του… «αναγκασμένου» πρώην προέδρου στον «αναγκασμό» του τωρινού, αλλά αυτά θα τα γράψει η Ιστορία. Πραγματικά τραγικό, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι με την πραξικοπηματική ψήφιση της πρότασης μομφής των 87 της «φρουράς του Τσίπρα» και των 49 ακολούθων της, δεν καθαιρέθηκε μόνο ο Στέφανος Κασσελάκης (ενδιάμεσος στόχος) αλλά «έλαβε τέλος ο ίδιος ο ιστορικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως πόλου διεκδίκησης της εξουσίας απέναντι στο στυγνό νεοφιλελεύθερο καθεστώς» όπως σημείωσε στην επιστολή παραίτησής του από την Κ.Ε., ο καθηγητής Πολιτικης Επιστήμης Μενέλαος Γκίβαλος.
