Η 13η Φεβρουαρίου καθιερώθηκε από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου, έπειτα από σχετική πρόταση της Ισπανικής Ακαδημίας Ραδιοφώνου, στις 29 Σεπτεμβρίου 2011. Η συγκεκριμένη..
μέρα επιλέχθηκε, επειδή στις 13 Φεβρουαρίου 1946 λειτούργησε για πρώτη φορά το Ραδιόφωνο του ΟΗΕ.Μια ολόκληρη δεκαετία πέρασε από τότε που η UNESCO καθιέρωσε ως Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου την 13η ΦεβρουαρίουΟ δημοσιογράφος Γιάννης Καφάτος, πρώην – και πάντα με την ελπίδα να ξαναγίνει – ραδιοφωνικός παραγωγός, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου γράφει στο viewtag:
Αγαπημένο μου ραδιόφωνο, έχουμε χρόνια να βρεθούμε μαζί σε ένα στούντιο εσύ, το μικρόφωνο, ο ή η ηχολήπτης, οι μουσικές και να εκπέμψουμε τα δικά μας σε όποιον μας επέλεγε να ακούει. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να σε ακούω, ω, ραδιόφωνο όσες περισσότερες ώρες της μέρας μπορώ.
Ευτυχώς το ραδιόφωνο δεν έχει πεθάνει κι ας γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να μουμιοποιηθεί – κάποιες δε πολύ πετυχημένες.
Όμως δε θέλω να γκρινιάξω μέρα που είναι – παγκόσμια του ραδιοφώνου – σήμερα.
Θέλω να μοιραστώ τη χαρά να ακούς ραδιόφωνα που παραμένουν ζωντανά, που σέβονται τον ακροατή, σέβονται τον εαυτό τους, σέβονται τους καλλιτέχνες και κρατάνε συντροφιά όλες τις ώρες της μέρας στους ακροατές τους.
Ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που δεν κλείνουν ποτέ το ραδιόφωνο στο σπίτι τους και η φωνή του παραγωγού, η μουσική, ακόμη και τα διαφημιστικά είναι η μόνες φωνές που εισβάλλουν στη ζωή τους όλο το 24ωρο.
Είναι τόσο προσωπικό το ραδιόφωνο. Και πιστέψτε με, μια κι έχω βρεθεί και στις δύο θέσεις είναι εξίσου προσωπικό για όποιον το διακονεί και για όποιον το ακούει. Δεν είναι μαγικό;
Θυμάμαι και θα θυμάμαι πάντα ένα τηλέφωνο ακροατή σε μια από τις εκπομπές μου. Ήταν ένας συντηρητής που ήταν κρεμασμένος σε μια σκαλωσιά στην Πύλη του Ανδριανού. Προστάτευε το μνημείο της Αθήνας ως συντηρητής και με τ’ ακουστικά του άκουγε την αφεντιά και τις μουσικές που επέλεγα τότε. Το θεώρησα μεγάλη μου τιμή.
Σκέφτομαι πόσες φορές θέλω να ευχαριστήσω παραγωγούς που ακούω και δεν έχω πάρει ένα τηλέφωνο να το πω. Εντάξει σε κάποιους που τους γνωρίζω στέλνω μηνύματα τώρα.
Θυμάμαι επίσης που ήμουν μαθητής και είχα κερδίσει έναν διαγωνισμό, στον Αθήνα 98,4. Εισιτήρια για μια συναυλία στο Ηρώδειο ήταν νομίζω, κάποια ορχήστρα κλασικής μουσικής. Λίγο πριν μπω κι εγώ στο επάγγελμα. Τι χαρά είχα νιώσει!
Το ραδιόφωνο είναι ένα αποκούμπι για κάθε ώρα της μέρας. Και πλέον πέραν των FM έχουμε και τα ιντερνετικά που μερικές φορές είναι τόσο κεφάτα και επαγγελματικά ακόμη κι αν απαρτίζονται από εθελοντές. Και «εθελοντές» σημαίνει απλήρωτους. Παρέες που κάνουν το κέφι τους, και όπως είπα, μερικές το κάνουν τόσο σωστά και καλά.
Είναι μια διέξοδος το ραδιόφωνο. Είναι τόσο διαφορετικό από την τηλεόραση. Ως επαγγελματίας του χώρου δεν μπορώ να πω ότι δεν την λατρεύω την τηλεόραση αλλά το ραδιόφωνο έχει μια ερωτική διάσταση που δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Είναι και ευθύνη – κι ας μην το βλέπουν έτσι όλοι – να ανοίγεις το στόμα σου μπροστά σε ένα μικρόφωνο που μεταφέρει τις σκέψεις σου σε όποιον σ’ ακούει.
Το ραδιόφωνο όμως είναι και οι ακροατές του. Παίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο απ’ όσο πιστεύουν οι ίδιοι. Ήταν – και παραμένει – πιο διαδραστικό πριν την διάδραση που έφερε η διαδικτυακή μας εποχή και τα νέα μέσα που εισήγαγε.
Αγαπημένο μου ραδιόφωνο, εύχομαι να συνεχίσεις να υπάρχεις, να εξελίσσεσαι, να πέφτεις σε καλά χέρια ιδιοκτητών, παραγωγών και ακροατών, να παραμένεις ζωντανό και μια σημαντική παρέα για όποιον σε χρειάζεται! Σε χρειάζονται πολλοί ακόμη κι αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ή δεν το ξέρουν.
