Όχι, δεν έχουμε τις ίδιες ευθύνες για να αποδέχομαι αγόγγυστα τον περιορισμό των ελευθεριών μου.
Όχι, δεν θα συνεχίσεις να με γεμίζεις ενοχές, φορτώνοντας μου την ανεπάρκεια σου στο όνομα της «ατομικής ευθύνης».
Όχι, δεν αποφασίζουμε μαζί για να μοιραστούμε και το λάθος.
Αυτούς τους 11 μήνες με έμαθες να μετράω ανεύθυνους και να φορτώνω ευθύνες. Σε όλους τους άλλους. Ποτέ σε σένα. Στους νέους, στους γέρους, στα παιδιά. Στους εργαζόμενους, στους αθλητές, στους φοιτητές, στους ψαράδες, στους μικροπωλητές, στους μεροκαματιάρηδες, σε όλους. Ποτέ σε σένα.
Σου έφταιγαν οι πλατείες γιατί εκεί συζητάμε. Σου έφταιγαν τα θέατρα γιατί εκεί σκεφτόμαστε. Σου έφταιγαν τα σινεμά γιατί εκεί ονειρευόμαστε. Σου έφταιγαν τα καφέ γιατί εκεί χαλαρώνουμε.
Μας θες συντεταγμένους στην ουρά του εμπορικού καταστήματος να ψωνίσουμε.
Βιαστικούς και στοιβαγμένους στο λεωφορείο να πάμε στη δουλειά μας.
Ευγνώμονες που υπάρχει ακόμα εργοδότης να μας πληρώνει.
Ευχαριστημένους με 534 ευρώ και τη ζωή μας σε αναστολή. Πειθήνιους στις εντολές όσων καταπατούν οποιοδήποτε υγειονομικό κανόνα στο όνομα του κέρδους.
Όχι, δεν είμαι αρνητής του ιού επειδή αμφισβητώ τις πολιτικές με τις οποίες επιλέγεις να αντιμετωπίσεις την πανδημία. Απλά ξέρεις, έχω και εγώ δικαίωμα σε αυτή τη ζωή να κρίνω τις αποφάσεις σου. Εγώ κυκλοφορώ στα ΜΜΜ στοιβαγμένος σαν σαρδέλα. Εγώ περιμένω στην ουρά για να μπω σε ένα γεμάτο από κόσμο σούπερ μάρκετ. Εγώ πηγαίνω σε ένα γραφείο που οι αποστάσεις δεν ξεπερνούν το μισό μέτρο. Εγώ δουλεύω ένα γεμάτο δωδεκάωρο, αν και είμαι δηλωμένος σε αναστολή, τηλεργασία, συνεργασία ή ότι άλλο σκέφτηκες.
Μη μου λες λοιπόν πως αν πάω μια βόλτα στη θάλασσα θα κάνω κακό στο διπλανό μου. Μη μου απαγορεύεις να πάω στο θέατρο, λες και η τέχνη είναι η πιο μολυσματική ασθένεια. Μη προσπαθείς να με κάνεις να νιώθω ευγνώμων που μπορώ να στείλω 6 και να περπατήσω στο δρόμο.
Όχι δεν είμαι αρνητής. Και ξέρω δεν τα κανείς μόνο εσύ αυτά. Τα κάνουν και οι άλλοι. Και; Ποιος σου είπε ότι οι άλλοι δεν είναι σαν εσένα;
Όχι δεν είμαι αρνητής. Αγανακτισμένος είμαι γιατί εδώ και 12 χρόνια περιμένω να μου δώσεις την άδεια να ζήσω.
Γιατί εδώ και 12 χρόνια το τούνελ έχει γίνει ο μόνος δρόμος. Τότε ήταν τα μνημόνια, τώρα είναι τα δαιμόνια.
Όχι δεν είμαι αρνητής. Πολίτης είμαι που φοράω τη μάσκα μου για να μην κολλήσω, όχι για να μη μιλήσω.
Πολίτης που έχω περιορίσει τη ζωή μου. Για να μην κάνω κακό στη μάνα μου, στη φίλη μου που έχει υποκείμενο, στον ηλικιωμένο γείτονα που είναι ευάλωτος.
Όχι δεν είμαι αρνητής. Άνθρωπος είμαι και θέλω εκτός από το να δουλεύω και να ψωνίζω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να διεκδικώ.
Να ζω, όχι μόνο να υπάρχω!
