Φανταστικές ιστορίες…
Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης*
Στο επάνω μέρος της εφημερίδας υπήρχε ένας μεγάλος και καθόλου διακριτικός τίτλος που φώναζε από μακρυά. Συνήθως έγραφε κάτι του τύπου: «Έρχονται αποκαλύψεις για τον υπουργό που έβαλε το χέρι στο μέλι». Η κάτι παρόμοιο. Και προβοκατόρικο. Οι αποκαλύψεις συνήθως αργούσαν λίγο. Έως και πολύ. Πέρναγαν οι ημέρες και η προαναγγελία έμενε προαναγγελία. Κάποια στιγμή, έπαυε να υπάρχει. Εξαφανιζόταν ο πηχιαίος τίτλος, οι αποκαλύψεις, ο υπουργός. Σαν να μην είχε συμβεί ποτέ. Κάτι είχε συμβεί όμως. Το μήνυμα είχε φτάσει στον αποδέκτη, ο αποδέκτης είχε δώσει κάτι (μικρό ή μεγάλο, ανάλογα το σκάνδαλο) και η εφημερίδα αντικαθιστούσε τον τίτλο μ' έναν άλλο, άσχετο. Οι αναγνώστες που περίμεναν συνέχεια έμεναν με την απορία.
Αυτός, ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο ένας εκδότης ή ένας δημοσιογράφος..
(ή και οι δυο μαζί) εκβίαζαν κάποιον. Αυτός, μπορεί να ήταν ένας υπουργός, ένας βουλευτής, ένας επιχειρηματίας, ένας τραπεζίτης, οποιοσδήποτε είχε κάτι να κρύψει. Από ένα οικονομικό μέχρι ένα ερωτικό σκάνδαλο. Ο εκδότης μάθαινε για το μικρό ή μεγάλο σκάνδαλο και αντί να κάνει αυτό που θα όφειλε, να το δημοσιοποιήσει δηλαδή, με το κόλπο της προειδοποίησης έβγαζε ένα γερό μεροκάματο. Και, πολλές φορές, κάτι παραπάνω από μεροκάματο.
Κάποιες εφημερίδες (λίγες για την ακρίβεια) είχαν βρει αυτόν τον τρόπο για να πλουτίζουν εκδότες και δημοσιογράφοι. Ένας εκδότης ακροδεξιάς εφημερίδας που δεν ζει πια είχε καταδικαστεί σε πολλά χρόνια για τέτοιες υποθέσεις. Με το πέρασμα του χρόνου και όταν άρχισαν την εμφάνισή τους τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ (ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τηλεοράσεις), το παιχνίδι απέκτησε νέο ενδιαφέρον. Άκουγες κάποιον παραγωγό να λέει στο μικρόφωνο κάτι ακαταλαβίστικα, κάποιες θολές κουβέντες, κάποια υπονοούμενα και δεν έβγαζες άκρη. Έβγαζε αυτός όμως. Χρήματα. Η πιο συνηθισμένη φράση ήταν «με άκουσες;». Δεν απευθυνόταν στους ακροατές, αλλά σ' αυτόν που έστελνε το μήνυμα.
Φυσικά, τέτοιες ιστορίες δεν θα μπορούσαν ν' απουσιάζουν από τον χώρο του διαδικτύου, το οποίο αφενός έχει απλωθεί παντού, αφετέρου μπορεί να φέρεται ως εκδότης μιας ιστοσελίδας οποιοσδήποτε. Με λίγα χρήματα, κατοχυρώνεις μια ηλεκτρονική διεύθυνση και αρχίζεις το παιχνίδι. Από μια μικρή περιήγηση στο διαδίκτυο, θα δεις πολλά και εντυπωσιακά. Δυο είναι τα πιο ενδιαφέροντα: Με πόση ευκολία δημοσιεύονται ιστορίες με υπονοούμενα και έμμεσες απειλές οι οποίες έχουν τον χαρακτήρα της προειδοποίησης. Πόσες πολλές διαφημίσεις έχουν ιστοσελίδες με ελάχιστη επισκεψιμότητα.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Πρόκειται για φανταστικές ιστορίες. Παρ' όλα αυτά, οφείλει κάποιος να είναι επιφυλακτικός όταν διαβάζει ή ακούει για «αποκαλύψεις που έρχονται». Μπορεί να μην έρθουν ποτέ…
Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης*
Στο επάνω μέρος της εφημερίδας υπήρχε ένας μεγάλος και καθόλου διακριτικός τίτλος που φώναζε από μακρυά. Συνήθως έγραφε κάτι του τύπου: «Έρχονται αποκαλύψεις για τον υπουργό που έβαλε το χέρι στο μέλι». Η κάτι παρόμοιο. Και προβοκατόρικο. Οι αποκαλύψεις συνήθως αργούσαν λίγο. Έως και πολύ. Πέρναγαν οι ημέρες και η προαναγγελία έμενε προαναγγελία. Κάποια στιγμή, έπαυε να υπάρχει. Εξαφανιζόταν ο πηχιαίος τίτλος, οι αποκαλύψεις, ο υπουργός. Σαν να μην είχε συμβεί ποτέ. Κάτι είχε συμβεί όμως. Το μήνυμα είχε φτάσει στον αποδέκτη, ο αποδέκτης είχε δώσει κάτι (μικρό ή μεγάλο, ανάλογα το σκάνδαλο) και η εφημερίδα αντικαθιστούσε τον τίτλο μ' έναν άλλο, άσχετο. Οι αναγνώστες που περίμεναν συνέχεια έμεναν με την απορία.
Αυτός, ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο ένας εκδότης ή ένας δημοσιογράφος..
(ή και οι δυο μαζί) εκβίαζαν κάποιον. Αυτός, μπορεί να ήταν ένας υπουργός, ένας βουλευτής, ένας επιχειρηματίας, ένας τραπεζίτης, οποιοσδήποτε είχε κάτι να κρύψει. Από ένα οικονομικό μέχρι ένα ερωτικό σκάνδαλο. Ο εκδότης μάθαινε για το μικρό ή μεγάλο σκάνδαλο και αντί να κάνει αυτό που θα όφειλε, να το δημοσιοποιήσει δηλαδή, με το κόλπο της προειδοποίησης έβγαζε ένα γερό μεροκάματο. Και, πολλές φορές, κάτι παραπάνω από μεροκάματο.
Κάποιες εφημερίδες (λίγες για την ακρίβεια) είχαν βρει αυτόν τον τρόπο για να πλουτίζουν εκδότες και δημοσιογράφοι. Ένας εκδότης ακροδεξιάς εφημερίδας που δεν ζει πια είχε καταδικαστεί σε πολλά χρόνια για τέτοιες υποθέσεις. Με το πέρασμα του χρόνου και όταν άρχισαν την εμφάνισή τους τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ (ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τηλεοράσεις), το παιχνίδι απέκτησε νέο ενδιαφέρον. Άκουγες κάποιον παραγωγό να λέει στο μικρόφωνο κάτι ακαταλαβίστικα, κάποιες θολές κουβέντες, κάποια υπονοούμενα και δεν έβγαζες άκρη. Έβγαζε αυτός όμως. Χρήματα. Η πιο συνηθισμένη φράση ήταν «με άκουσες;». Δεν απευθυνόταν στους ακροατές, αλλά σ' αυτόν που έστελνε το μήνυμα.
Φυσικά, τέτοιες ιστορίες δεν θα μπορούσαν ν' απουσιάζουν από τον χώρο του διαδικτύου, το οποίο αφενός έχει απλωθεί παντού, αφετέρου μπορεί να φέρεται ως εκδότης μιας ιστοσελίδας οποιοσδήποτε. Με λίγα χρήματα, κατοχυρώνεις μια ηλεκτρονική διεύθυνση και αρχίζεις το παιχνίδι. Από μια μικρή περιήγηση στο διαδίκτυο, θα δεις πολλά και εντυπωσιακά. Δυο είναι τα πιο ενδιαφέροντα: Με πόση ευκολία δημοσιεύονται ιστορίες με υπονοούμενα και έμμεσες απειλές οι οποίες έχουν τον χαρακτήρα της προειδοποίησης. Πόσες πολλές διαφημίσεις έχουν ιστοσελίδες με ελάχιστη επισκεψιμότητα.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Πρόκειται για φανταστικές ιστορίες. Παρ' όλα αυτά, οφείλει κάποιος να είναι επιφυλακτικός όταν διαβάζει ή ακούει για «αποκαλύψεις που έρχονται». Μπορεί να μην έρθουν ποτέ…
