Το Τελευταίο Ταξίδι του Αρη Χατζηστεφάνου διαθέσιμο στο διαδίκτυο – Σε video on demand έως 31 Μαΐου.
Το νέο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου Τελευταίο Ταξίδι, με τον Γιάννη Αγγελάκα και την Όλια Λαζαρίδου, θα είναι διαθέσιμο για ενοικίαση στο ελληνικό κοινό μέχρι το τέλος Μάϊου. Το ντοκιμαντέρ έλαβε το βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) στο 24ο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε για έξι εβδομάδες σε κινηματογραφικές αίθουσες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπου έλαβε διθυραμβικές κριτικές.
Το ντοκιμαντέρ είναι διαθέσιμο στη διεύθυνση https://vimeo.com/ondemand/lastvoyage σε ανάλυση 4K.
Εξήντα πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τα βήματα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα σε δυο ταξίδια, που πραγματοποίησε στην Ιαπωνία πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα οποία καθόρισαν τη σκέψη του και τελικά στοίχισαν τη ζωή του. Οι εικόνες από τη σύγχρονη και την παλιά Ιαπωνία εμπλουτίζονται με anime, video games και ιαπωνικά manga.
Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου, ενώ ο μουσικός παραγωγός Rsn δημιουργεί την πρωτότυπη μουσική με Jazz, Trip Hop και Electronica ήχους. To Post Production επιμελήθηκε ο Θάνος Τσάντας. Επεξεργασία ήχου Αρης Αζιλαζιάν και Γιάννης Μαρκοπουλιωτης. Σχεδιασμός αφίσας Λουίζα Καραγεωργίου
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Ένα ντοκιμαντέρ για τον Καζαντζάκη της δεκαετίας του ’30 αποτελεί από μόνο του μια ωρολογιακή βόμβα, η οποία κανένας δεν θέλει να σκάσει στα χέρια του. Πώς να παρουσιάσεις έναν άνθρωπο που τότε δήλωνε «γοητευμένος από το πρόσωπο του Φράνκο» και σημείωνε πως «ο Μουσολίνι είναι, ίσως, πολύ μεγαλύτερος απ΄ό,τι ωστόρα συνηθίσαμε να θαρρούμε». Τον ίδιο, όμως, άνθρωπο που θα γράψει πως τέσσερα στάθηκαν τ’ αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά του: «Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας».
Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι να τον αφήσεις να διηγηθεί μόνος του την ιστορία του. Να «εκτεθεί» πολιτικά αλλά και να εκθέσει, όχι μόνο τη μυθοπλαστική ιδιοφυία του, αλλά και τις δημοσιογραφικές ικανότητές του. Το ντοκιμαντέρ αυτό, στηριγμένο στο βιβλίο του «Ταξιδεύοντας: Ιαπωνία Κίνα», ισορροπεί σε αυτήν ακριβώς τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στον μύθο και το ρεπορτάζ. Για περίπου έναν χρόνο ακολουθήσαμε τα βήματα του Νίκου Καζαντζάκη στα δύο μεγάλα ταξίδια του στην Ιαπωνία, το 1935 και το 1957. Καταγράψαμε τα μνημεία που γνώρισε και έμειναν αναλλοίωτα στον χρόνο και τον πόλεμο, αλλά και τις πόλεις και τις γειτονιές που άλλαξαν με θεαματικό τρόπο. Τον φανταστήκαμε να κατευθύνεται προς τους οίκους ανοχής της συνοικίας Γιοσιβάρα, καθισμένο όχι σε μια «ρικσά» αλλά σε ένα Uber. Τον είδαμε να προβλέπει τη μετατόπιση της διεθνούς γεωπολιτικής σκακιέρας προς την Ανατολική Ασία αλλά και να αποσιωπά την άνοδο του φασισμού που γιγαντωνόταν μπροστά στα μάτια του. Να εγκαταλείπει τον βουδισμό για χάρη του Έπαφου (του θεού της αφής), αλλά να μην βρίσκει ποτέ τον υλισμό.
Ή όπως έγραψε γι’ αυτόν ο Βάρναλης: «γιατί κι αν είναι το έργο του μάλλον αρνητικό, έχει δυο μεγάλα προτερήματα, που το σώζουν από κάθε χαλασμό: την ελευθερία της συνείδησης και την περηφάνια της ελευθερίας».
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Άρης Χατζηστεφάνου
