Απλά είναι τα πράγματα παιδιά, αυτά που λέει η αριστερά εδώ και διακόσια τόσα χρόνια δεν παλιώνουν, δεν ξεθωριάζουν, δεν οξειδώνονται.
Γιατί; Διότι αφενός είναι αιτήματα δίκαια και αφετέρου, όπως αποδεικνύεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει, είναι απαραίτητα για να επιβιώσει ο πλανήτης και να μη γίνει κρανίου τόπος.
Τελεία.
Αλλά πως τις πουλάς τις ιδέες τόσο τις συγκεκριμένες όσο και τις παραφυάδες τους σε ένα κοινό αιχμαλωτισμένο από τις λογικές της μικρής και της πολύ μικρής οθόνης; Πως τους προσεγγίζεις αυτούς τους ανθρώπους, πως τους κάνεις να σε ακούσουν για παραπάνω από δέκα δευτερόλεπτα, πως τους φέρνεις κοντά σου και πως τους ψήνεις;
Με τη γλώσσα της δεκαετίας του εβδομήντα και της γενιάς του Πολυτεχνείου, καλή του ώρα, εκείνο εκεί το ιδίωμα που κάποτε το κοροϊδεύαμε μιλώντας για δομή της στρουχτούρας ή μήπως με κάτι πιο καινούριο, πιο φρέσκο, πιο ζωντανό; Κι ας είναι και λίγο χύμα ρε φίλε, κι ας μην είναι πολύ εκλεπτυσμένο, ας μην ανταποκρίνεται στις παραδόσεις και στα νάματα της παρατάξεως. Αρκεί να το καταλαβαίνει ο άλλος, όπως καταλαβαίνει όσα του λέει ο περιπτεράς, ο ταρίφας, ο μπαρίστας κι ο τροχονόμος στη γωνία…
Πάρτε για παράδειγμα κάποια από όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, στις 25 του περασμένου Μαΐου, αμέσως μετά από την πρώτη ήττα στις εκλογές. Αναλύοντας τις αιτίες της αποτυχίας, ανέφερε πολλά και διάφορα, για να καταλήξει:
«Τρίτη αιτία η εικόνα μας. Η εικόνα μας ως κόμματός, ως συλλογικού υποκείμενου, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ιδίως όμως τις κρίσιμες ημέρες πριν τη κάλπη. Δεν ήταν μια εικόνα που εξέπεμπε συνοχή, ευθύνη, συγκρότηση.Είπε κάτι λάθος; Όχι, καθόλου. Αλλά ο τρόπος που τα είπε; Σκέψου τώρα να έχεις όλες τις σκοτούρες του κόσμου στην κεφάλα σου και να ακούς και για το «συλλογικό υποκείμενο», παναγίτσα μου το τιμόνι σου φεύγει απ’ τα χέρια! Για να μην πω το καρότσι του σούπερ μάρκετ…
Οι άστοχες δημόσιες τοποθετήσεις, ακόμα και τις τελευταίες ημέρες πριν από τις εκλογές, οι παλινωδίες, το έλλειμμα υπευθυνότητας, ακόμα και αντίληψης πόσο καχύποπτο ήταν το εκλογικό σώμα απέναντί μας, πόσο ρευστό και ευμετάβλητο, μας κόστισαν πανάκριβα».
Ενώ ο Κασσελάκης αντιπροχτές, τα ίδια πάνω κάτω έσουρε σε κάποιους, αλλά με τι γλώσσα; Διαβάστε και σημειώσατε:
Υ.Γ.: Όταν θέλεις να τα χώσεις σε όσους μείνανε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον αποκαλείς «μόρφωμα», είσαι απολύτως πεπεισμένος ότι αναστατώνεται κανείς με την προσβολή;
«Ένας που λέει ότι το κόμμα είναι επιθεώρηση και παραμένει. Ένας που λέει ότι μπήκε η ολιγαρχία και είναι στο κόμμα. Ένας που ανακοινώνει νέο κόμμα παραμένει στο κόμμα. Ένας που συνδέει το κόμμα με το σκοτεινό διαδίκτυο και παραμένει. Αυτά τα στελέχη είναι στο δικό σας κόμμα. Πιστεύουν όλα αυτά για τον πρόεδρο τα στελέχη, τα μέλη και δεν φεύγουν. Και το ερώτημα είναι αν το επιτρέπετε. Σε άλλο κόμμα θα είχαν διαγραφεί μέσα σε λίγες ώρες. Είναι η πραγματικότητα που πονάει. Τα στελέχη που λένε ούφο τους ψηφοφόρους παραμένουν στο κόμμα.Εννοείται ότι και ο Τσίπρας μπορούσε να μιλήσει με αυτόν τον τρόπο, όπως το έκανε πολλές φορές στο δρόμο με κόσμο ή σε αντιπαραθέσεις στη Βουλή. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα, ήταν ανάγκη να εκφράζεται με γλώσσα κομματική, όπως εκφράζονταν η ελληνική γλώσσα στα βιβλία του Δημοτικού, στη δεκαετία του εβδομήντα. Για να τηρούνται κάποιου είδους προσχήματα, υποθέτω, μην τύχει και εκτός από άπλυτους μας πούνε και αμόρφωτους. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος αισθάνεται τώρα απολύτως απελευθερωμένος, από αυτού του είδους τους ακαδημαϊσμούς…
Δεν έχουν ανασκευάσει. Εσείς το επιτρέπετε;”.
Υ.Γ.: Όταν θέλεις να τα χώσεις σε όσους μείνανε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον αποκαλείς «μόρφωμα», είσαι απολύτως πεπεισμένος ότι αναστατώνεται κανείς με την προσβολή;
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (16.11.2023)
