Διολίσθηση και σταθερή άρνηση συλλογής στοιχείων
Απόλυτες συγκρίσεις δεν είναι δυνατόν να γίνουν, ωστόσο κάποια ανησυχητικά συμπεράσματα μπορούν να συναχθούν καθώς παρατηρείται αυξημένη τάση στις αρχές των χωρών της Ε.Ε. να μην απαντούν, χώρες να επιμένουν σταθερά να μη διατηρούν τέτοια στοιχεία (Γαλλία, Βουλγαρία, Ρουμανία) ή χώρες που διατηρούσαν στοιχεία το 2018-2020 να εμφανίζονται το 2024 να μη διατηρούν πια τέτοια στοιχεία. Ως τέτοιες εμφανίζονται η χώρα μας και η Ισπανία.
Ταυτόχρονα, παρατηρείται μια εκτίναξη στις καταγραφές της Αυστρίας που στην έρευνα του 2024 κατατάσσεται δεύτερη.
Κοιτώντας όμως πέρα από τους αριθμούς και ενθυμούμενοι ότι πίσω από αυτούς βρίσκονται παιδιά που φτάνουν στην Ευρώπη κυνηγημένα από πολέμους ή ακραία φτώχεια, μόνα τους και τα πλέον ευάλωτα σε κάθε είδους κίνδυνο και εκμετάλλευση, αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να χαραχθεί μια πολιτική προστασίας αν πλέον κυβερνήσεις ή η Ε.Ε. «δεν βλέπει» καν το ζήτημα και σταδιακά δεν καταγράφεται ούτε στατιστικά. Και δυστυχώς επαναλαμβάνεται το ερώτημα του 2021, σε ποιο βαθμό η Ε.Ε. είναι πραγματικά ικανή ή πρόθυμη να προστατεύσει τους ασυνόδευτους ανηλίκους;
Ολόκληρη την έρευνα στην ΕφΣυν τη διαβάζετε εδώ