Τελικά αποκαλύφθηκε ότι δεν ήταν παρά ένα αλαζονικό σενάριο της έσχατης ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που κατέληξε σε φιάσκο
Αν το «Λαϊκό Μέτωπο» της γαλλικής κεντροαριστεράς κατά του Μακρόν απέτυχε στην πράξη, το «Λαϊκό Μέτωπο» της ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη απέτυχε στη… θεωρία. Για την ακρίβεια, ούτε καν θεωρία δεν έγινε ποτέ, μια απεγνωσμένη κραυγή υπαρξιακής αυτοσυντήρησης των έσχατων αξιωματούχων των κομμάτων της πολύπαθης Προοδευτικής Παράταξης» ως… ηγετών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν (του συντετριμμένου «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, κυρίως, αλλά και του τρωθέντος απ’ την κ. Κωνσταντοπούλου (!) ΠΑΣΟΚ), που χάθηκε στους πέντε ανέμους της επικοινωνιακής Βαβέλ που διέπει τον συγκεκριμένο χώρο…
Εν τέλει, το εγχείρημα εξελίχθηκε σε φιάσκο, προσφερόμενο για δημοσιογραφικούς τίτλους επιθεωρησιακού χαρακτήρα. Όπως ο τίτλος «Άλλος για το Λαϊκό Μέτωπο;», ας πούμε, υπό τον οποίο «Το Βήμα της Κυριακής» παρουσίαζε ένα ρεπορτάζ για τις τραγελαφικές απόπειρες αδιέξοδης συμπόρευσης των κεντροαριστερών κομμάτων, παραπέμποντας στο παρακλητικό επιφώνημα της κινηματογραφικής «Μανταλένας», Αλίκης Βουγιουκλάκη, «Άλλος για τη βάρκα μας;»...
Όπου ο ρεπόρτερ υπαινίσσεται ότι «με τις αλληλοκατηγορίες, τις αντικρουόμενες επιδιώξεις και τις προσωπικές στρατηγικές αποδεικνύεται ότι, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, κανένας δεν θέλει κανέναν». Και καταλήγει ότι «αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι προς τι τα καλέσματα για συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και άλλων προοδευτικών δυνάμεων εν είδη Λαϊκού Μετώπου»…
Ισχύουν και τα δυό, το πρώτο μάλιστα (ότι, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, «κανένας δεν θέλει κανέναν») εξυπακούεται, άλλως δεν θα υπήρχε η παρούσα πολυδιάσπαση: ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, από καταβολής του, κανένας δεν ήθελε κανέναν, όλοι θεωρούσαν εαυτούς καλύτερους απ’ τους άλλους, ακόμα κι απ’ τους εκλεγμένους προέδρους τους (Τσίπρα – Κασσελάκη – Φάμελλο) κι αυτός ήταν ένας απ’ τους βασικούς λόγους που τους οδήγησαν στο σημερινό τους κατάντημα. Περίπου το ίδιο, αλλά πιο… αθόρυβα, συνέβαινε και εντός του ηττημένου (μετά Γ. Παπανδρέου) ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ με τους Ευ. Βενιζέλο, Φώφη Γεννηματά και Νίκο Ανδρουλάκη.
Όσο για το δεύτερο (το ερώτημα «προς τι τα καλέσματα για συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και άλλων προοδευτικών δυνάμεων εν είδη Λαϊκού Μετώπου»), ισχύει μόνο ως ερώτημα ρητορικό. Που, ωστόσο, έγινε άκρως αποκαλυπτικό όταν η «Νέα Αριστερά» απέρριψε την έναρξη διαλόγου για το «Μέτωπο», αφήνοντας πρακτικά μετέωρο το σενάριο που ονειρευόταν η Κουμουνδούρου για κοινή κοινοβουλευτική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, ώστε να επανακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δείχνοντας επί της ουσίας την κομματική ταυτότητα των καλούντων: του Σωκράτη Φάμελλου και της παρέας του, δηλαδή… Και το πραγματικό κίνητρο των καλεσμάτων τους: την επάνοδό τους στην… αξιωματική αντιπολίτευση!..
Γελάει ο κόσμος!.. Λαϊκό μέτωπο χωρίς εξεγερμένο λαό και χωρίς ζωντανά δημοκρατικά κόμματα με εμπνευσμένους ηγέτες που θα τον «αγκαλιάσουν» και θα τον συσπειρώσουν γίνεται; Έγινε το ΕΑΜ το 1941 – από τους Λευτέρη Αποστόλου (ΚΚΕ), Χρήστο Χωμενίδη (ΣΚΕ), Απόστολο Βογιατζή (Αγροτικό Κόμμα) και Ηλία Τσιριμώκο (ΕΛΔ) – και ήταν τέκνο της λαϊκής ανάγκης για μετωπική λαϊκή αντίσταση στους φασίστες – κατακτητές. Και ξανάγινε το 2015 από τα εξεγερμένα (κατά του σάπιου – χρεωκοπημένου δικομματικού πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης) «κινήματα των Αγανακτισμένων», τα οποία «αγκάλιασε» και συσπείρωσε ο νεαρός και άφθαρτος τότε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Και τέλος…
Όλες οι ενδιάμεσες κινήσεις κομμάτων και πολιτικών ηγετών του δημοκρατικού χώρου για «συνεργασίες», «συμμαχίες», «μέτωπα», κλπ. – από τις παλινδρομικές απόπειρες των Σοφοκλή Βενιζέλου και Γεωργίου Παπανδρέου στη δεκαετία του ‘50 για πολιτική συνεννόηση της πανσπερμίας των κεντρώων κομμάτων της εποχής μέχρι την ίδρυση της Ένωσης Κέντρου το ’61, τις ιδιότυπες εκλογικές συμπράξεις της ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού με την Ε.Κ. του Γεωργίου Παπανδρέου και τις μεταπολιτευτικές συμμαχίες και τους συνασπισμούς της Αριστεράς, δεν ήσαν παρά επιτυχημένες ή μη προεκλογικές κινήσεις των εμπλεκομένων σ’ αυτές κομμάτων και των ηγετών τους. Με στόχο, πότε την απλή κοινοβουλευτική τους αυτοσυντήρηση, πότε την… προαγωγή τους από την νομοθετική στην εκτελεστική εξουσία.
Το τραγικό είναι ότι, στην περίπτωσή μας, το πολυδιαφημισμένο «Λαϊκό Μέτωπο της ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη» κατέληξε σε φιάσκο, σε μια συγκυρία που οι εγχώριοι κοινωνικοί συσχετισμοί το ευνοούσαν – ο λαός ήταν (και εξακολουθεί να είναι, θαρρώ) έτοιμος να ανταποκριθεί σ’ αυτό. Πράγμα που φάνηκε ολοκάθαρα από τον ιστορικά πρωτοφανή, διπλό αυθόρμητο λαϊκό ξεσηκωμό κατά της κυβερνητικής ολιγαρχίας, με αφορμή τη διετή συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Ζητώντας ένα κράτος Δικαίου με Δημοκρατία και Δικαιοσύνη για όλους…
«Ο λαός θέλει – η ηγεσία δεν μπορεί», καταλήγουμε… Όπως είπαμε ήδη, «λαϊκά μέτωπα» χωρίς ζωντανά δημοκρατικά κόμματα με εμπνευσμένους ηγέτες που θα τα «αγκαλιάσουν» και θα τα συσπειρώσουν, δεν γίνονται: Εν κατακλείδι, «Άν το «Λαϊκό Μέτωπο» της Γαλλικής κεντροαριστεράς κατά του Μακρόν απέτυχε στην πράξη, το «Λαϊκό Μέτωπο» της Ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη απέτυχε στη… θεωρία. Για την ακρίβεια ούτε καν θεωρία δεν έγινε ποτέ, μια απεγνωσμένη κραυγή υπαρξιακής αυτοσυντήρησης των έσχατων αξιωματούχων των κομμάτων της πολύπαθης Προοδευτικής Παράταξης» ως… ηγετών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν». Έτερον ουδέν…
