Είχε γράψει ο Μαρξ ένα μικρό πόνημα για τον ρόλο του εγκληματία στην ενδυνάμωση της οικονομικής ζωής μιας χώρας. Μια εγκληματική πράξη προκαλεί αναταράξεις και επιστρατεύει έναν αμητό επαγγελματιών: δικαστικούς κλητήρες, δικηγόρους, δικαστικούς, οδηγούς, δεσμοφύλακες, προμηθευτές παντός είδους, διευθυντές φυλακών, μαγείρους, δημοσιογράφους.
Από μια ειδεχθή πράξη ζουν χιλιάδες νομοταγείς πολίτες· ο καθείς με τον τρόπο του. Ετσι και με το ντιμπέιτ. Βρίσκουν δουλειά αμέτρητοι επαγγελματίες, αργόσχολοι, πολιτικάντηδες και λοιποί περί το θέαμα κινούμενοι· η μηχανή δουλεύει, η οικονομία αναπτύσσεται· τολμάμε και επικρίνουμε από πάνω; Αχάριστοι είμαστε μου φαίνεται. Οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση και να νιώθουμε ευγνώμονες από την ύπαρξη τέτοιων σπουδαίων γεγονότων.
Η κοινωνία στο σύνολό της μπορεί να αδιαφορεί, ένα μικρό της κομμάτι, όμως, ζει και βασιλεύει, τον αέρα κατακυριεύει και ας πέρα (για τους πολλούς) βρέχει...
Δύο αμήχανοι (μήπως ένοχοι;) αρχηγοί των κομμάτων που διεκδικούν την πρωτιά διέχυσαν στο επικοινωνιακό τοπίο την αμερικανιά του παιγνίου του· ποιος ήταν βλοσυρός, χαμογελαστός, ψύχραιμος, καλοντυμένος, ψηλότερος (!), σοβαρός, χαριτωμένος και όλα εκείνα για τα οποία ξοδεύεται άφθονο μελάνι και ακούγονται του κόσμου οι ανοησίες. Επί της ουσίας, μηδέν ασφαλώς. Τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Μα, ποιος νοιάζεται; Την πρωθυπουργική καρέκλα ν' αρπάξουμε, αυτός είναι ο στόχος.
Το ότι σύνθημα κοινό είναι «ψηφίζουμε για πρωθυπουργό» ουδένα ενοχλεί. Διατί ψηφίζομεν άλλωστε; Ενα το μνημόνιο, ένα το πρόγραμμα: οι εντολές των εταίρων-δανειστών, που έπαψαν να είναι αποικιοκράτες, όπως και η Ελλάδα δεν είναι (προς Θεού) μεσευρωπαϊκό προτεκτοράτο. Θα ήταν ύβρις εάν ήταν. Ζητούν την ψήφο από μια κοινωνία που δεν ξέρει πώς να τους αντιμετωπίσει. Και καλά ο Μεϊμαράκης. Ο άνθρωπος δεν έκρυψε ότι είναι οπαδός της φιλελεύθερης Δεξιάς, του μνημονίου και των όποιων επιθυμιών των εταίρων.
Ο Τσίπρας; Τον ακούω σ' ένα διαφημιστικό σποτ να λέει ότι το «όχι» ήταν ένα αποφασιστικό βήμα για μια καλύτερη συμφωνία. Παρακαλώ; Επίσης ότι διεκδίκησε τη δίκαιη αναδιάρθρωση του χρέους. Και; Πήραν μια προφορική διαβεβαίωση απ' αυτές που αφειδώς δίνουν οι δανειστές. Ωσαύτως: έβαλε -λέει- στο τραπέζι, πρώτη φορά, τις γερμανικές αποζημιώσεις, ότι βοηθά τους αγρότες και τα συνεργατικά κινήματα κ.ο.κ. Κάτι δεν πάει καλά, νομίζω.
Η κοινωνία όμως αντιδρά. Στα καφενεία σφυρίζουν κλέφτικα, ή κλείνουν τις τηλεοράσεις, στους αγρούς οι αγρότες βλασφημούν μέσα τους, οι μικροεπιχειρηματίες χαμογελούν πικρά, πολύ πικρά. Οι υποψήφιοι, όμως, μας βλέπουν όλους να χαμογελάμε και να περιμένουμε με αγωνία τις εκλογές.
Τι να πεις...
