Ματίνα Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ της Κυριακής
Ο δημοσιογραφικός κλάδος εισέρχεται σε μακρά προεκλογική περίοδο. Μέσα στον Νοέμβρη έως και αρχές του Δεκεμβρίου, οι δημοσιογράφοι καλούνται να εκλέξουν νέα συνδικαλιστικά όργανα στις ενώσεις συντακτών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και στο ασφαλιστικό ταμείο τους, τον ΕΔΟΕΑΠ. Πολλοί συνδικαλιστές, που όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσαν γη και ύδωρ σε εργοδότες και κυρίως στην κυβέρνηση, αλλάζουν το προσωπείο τους, ενδεδυμένοι πλέον τη φορεσιά του «προστάτη-αντιπρόσωπου» των σκληρά εργαζόμενων δημοσιογράφων. Κυρίως, θα εμφανιστούν με το δήθεν ακομμάτιστο και απολιτίκ στύλ, μακριά από κόμματα και εξαρτήσεις…
Μόλις πρόσφατα, σε συζήτηση με εργαζόμενους σε εταιρεία παραγωγής, πρώην άνεργοι δημοσιογράφοι που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, με συμβάσεις 8-9 μηνών και μισθό 600 ευρώ, χωρίς ωράριο και ουδεμία υποχρέωση του εργοδότη, αναρωτιόνταν για τη δυνατότητα έκφρασης των δικών τους αναγκών. Κι αυτό ακριβώς είναι που συνειδητά αποκρύπτεται στα μίντια. Τα συμφέροντα των εργαζόμενων δημοσιογράφων στη βιομηχανία της προπαγάνδας ως ξεχωριστός πόλος.
Παρά το γεγονός ότι κατέρρευσε εκκωφαντικά ο μύθος των «ανεξάρτητων ΜΜΕ», η συνδικαλιστική πλειοψηφία επιμένει να θολώνει τα νερά, ταυτίζοντας έντεχνα το συμφέρον του μιντιάρχη- εργοδότη με το Μέσο που διαθέτει. Αποκρύπτει με δόλο τον κυρίαρχο ρόλο των μέσων ενημέρωσης ως εργαλείων προπαγάνδας και χειραγώγησης, στα οποία μόνο ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι αυτός που μπορεί –σε μεγάλο βαθμό– να εγγυηθεί σχετική ουδετερότητα και αποστασιοποίηση, μέσω των αναγνωρισμένων κανόνων δεοντολογίας.
Αυτή η συνδικαλιστική τακτική ήταν που οδήγησε από το 2011 μέχρι σήμερα σε συνεχόμενες ήττες τον δημοσιογραφικό κλάδο και τη μετατροπή της ενημέρωσης σε αποδελτίωση οικονομικών-πολιτικών συμφερόντων. Φυσικά γεννήθηκαν νέα μίντια από τους ίδιους ή διαφορετικούς μιντιάρχες, οι οποίοι παραμένουν ομοτράπεζοι της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Επακόλουθο ήταν τα δεκάδες λουκέτα, χιλιάδες απολύσεις, μειώσεις αποδοχών, εξαφάνιση σταθερών εργασιακών σχέσεων. Κυρίως, οι δημοσιογράφοι απώλεσαν τη δυνατότητα και το δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης και της δημιουργίας στο ρεπορτάζ τους.
