AP Photo/Alexei Alexandrov, File
Σχεδόν δύο μήνες έχουν περάσει από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και ενώ το Κίεβο εξακολουθεί να θριαμβεύει στην άνιση μάχη της προπαγάνδας και της συστηματικής δαιμονοποίησης του «βάρβαρου εχθρού», τουλάχιστον όσον αφορά την απίστευτα εύπιστη δυτική κοινή γνώμη, η Μόσχα βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στην κατάκτηση/«απελευθέρωση» -ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός- του Ντονμπάς. Δηλαδή της περιοχής που, εκτός από συμπαγή ρωσόφωνο πληθυσμό και ρωσική εθνική συνείδηση, από τον καιρό της Μεγάλης Αικατερίνης, είναι και η πλουσιότερη σε μεταλλεύματα (κάρβουνο, σίδερο, μαγγάνιο, λίθιο κ.ά.), ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα αερίου/πετρελαίου και γεωργική παραγωγή πρώην, πλέον, ουκρανική επαρχία. Και η οποία μάλιστα, μετά την πτώση της Μαριούπολης, συνδέεται πλέον με έναν εύκολα υπερασπίσιμο χερσαίο διάδρομο με την ήδη ρωσική, από το 2014, Κριμαία.
Ταυτόχρονα όμως η Ρωσία, μετά από ενάμιση μήνα φαινομενικά αντιφατικών μπρος-πίσω κινήσεων στον χάρτη, με τα κομβόι των τανκς που απειλούσαν το Κίεβο και των αποβατικών σκαφών που τόσο τρόμαξαν την Οδησσό, εστιάζει την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική υπεροχή της στην Ανατολή και πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στην επίτευξη και των άλλων δύο δημόσια εκφρασμένων στόχων της. Δηλαδή στην «αποστρατιωτικοποίηση» - με την εν εξελίξει περικύκλωση και συντριβή των ισχυρότερων στρατιωτικών μονάδων της Ουκρανίας στο καζάνι του Ντονμπάς και την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους του βαρέος οπλοστασίου της στην υπόλοιπη χώρα. Και αυτό, παρά τη συνεχή και χωρίς προηγούμενο ενίσχυση με οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων δολαρίων από τη Δύση, που ωστόσο δεν έφτασαν ποτέ σε ικανούς αριθμούς στα χέρια των Ουκρανών μαχητών στα πολεμικά μέτωπα ώστε να αλλάξουν τις ισορροπίες.
Μια αγαπημένη φράση των απανταχού πολεμικών αναλυτών είναι ότι ενώ οι περισσότεροι στρατηγοί ασχολούνται μόνο με την τακτική και οι καλοί στρατηγοί με τη στρατηγική, οι πραγματικά σπουδαίοι στρατηγοί καταπιάνονται κυρίως με τα logistics, τις γραμμές και μεθόδους ανεφοδιασμού των μαχητών της πρώτης γραμμής με πολεμοφόδια, τρόφιμα, καύσιμα και φυσικά οχήματα, αλλά και ανθρώπινες εφεδρείες. Αυτό ακριβώς δηλαδή που παρακολουθούμε τις τελευταίες εβδομάδες στο Ντονμπάς, όπου ο ένας στρατός, ο ουκρανικός, αμύνεται στατικά καθηλωμένος στα χαρακώματα και τα αμπριά του, σε μια εικόνα βγαλμένη από το Βερντέν, αλλά χωρίς καύσιμα, πολεμοφόδια και εφεδρείες, ενώ οι Ρώσοι και οι σύμμαχοί τους τους πλήττουν από παντού με πυροβολικό, αεροπορία και «ένοπλη αναγνώριση» από ευκίνητες «αιχμές» τεθωρακισμένων, με συνεχή ανεφοδιασμό μέσα από φιλικές προς αυτούς περιοχές. Και χωρίς καν να έχουν καταφύγει ακόμη σε πλήρη κινητοποίηση των διαθέσιμων μάχιμων μονάδων τους ή των εφεδρειών τους – και, πολύ περισσότερο, σε γενική επιστράτευση.
Οι Ρώσοι ωστόσο προχωρούν αργά αλλά σταθερά και στην περιβόητη «αποναζιστικοποίηση», με την ντε φάκτο καταστροφή των παραστρατιωτικών εθνικοσοσιαλιστικών ταγμάτων. Των δισέγγονων του δωσίλογου Στεπάν Μπαντέρα και του μετέπειτα πράκτορα της CIA, Μίκολα Λέμπεντ, από τη δυτική Ουκρανία, που εδώ και οκτώ χρόνια τρομοκρατούσαν ατιμώρητα τον ρωσόφωνο πληθυσμό αλλά και τις υπόλοιπες μειονότητες, περιλαμβανομένης της ελληνικής, στη Μαριούπολη και τις άλλες πόλεις και χωριά του Ντονμπάς που ανακαταλήφθηκαν από τον ουκρανικό στρατό τις μαύρες μέρες της «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης» του 2014-15. Αυτές τις μέρες άλλωστε παρακολουθούμε όλοι μας στα υπόγεια μπούνκερ της χαλυβουργίας «Αζοφστάλ» το κύκνειο άσμα της πλειονότητας των νεοναζί του Τάγματος Αζόφ, ή σωστότερα των μερικών εκατοντάδων που έχουν απομείνει ζωντανοί μετά τις άγριες οδομαχίες και τη σκόπιμη εκ μέρους τους καταστροφή με βαρύ πυροβολικό μεγάλου μέρους της Μαριούπολης. Την ίδια τύχη έχουν όμως και χιλιάδες νεο-χιτλερικοί ομοϊδεάτες τους των αντίστοιχων ταγμάτων «Αϊντάρ», «Δεξιός Τομέας», Ντνιπρ 1 και 2 κ.ά.
Μαζί τους δυστυχώς πεθαίνουν ή αιχμαλωτίζονται πολεμώντας για την πατρίδα τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και χιλιάδες γενναίοι κληρωτοί Ουκρανοί στρατιώτες του τακτικού στρατού που δεν είναι ναζιστές και που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μετατραπούν σε αναλώσιμα πιόνια ενός ακόμη πολέμου δι’ αντιπροσώπων ανάμεσα στις ΗΠΑ με τους ΝΑΤΟϊκούς ακολούθους τους και τη Ρωσία. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι έγιναν πρόσφυγες για να γλιτώσουν την υποχρεωτική στρατολόγηση. Ενός πολέμου που βέβαια δεν ξεκίνησε σήμερα, αλλά με τη σφαγή στην πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο και την ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης – αν και στην πραγματικότητα πρέπει να αναζητήσουμε την έναρξή του ακόμη πιο πίσω, στη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 και στην αλόγιστη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς με βάση τις γενοκτονικές ιδέες του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και το τερατώδες «Δόγμα Γούλφοβιτς», το αμαρτωλό «Πιστεύω» όλων των σύγχρονων δυτικών σταυροφόρων της μονοπολικής Aρ-Παξ Αμερικάνα. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα, που καλά κάνετε, δείτε τι έχουν γράψει για το θέμα της επέκτασης του ΝΑΤΟ γνωστοί αναρχικοί, μπολσεβίκοι και φιλορώσοι επαναστάτες όπως ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Τζορτζ Κέναν, αλλά και ο σημερινός διοικητής της CIA και πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Ουίλιαμ Μπερνς...
Οσοι φυσικά ενημερώνονται αποκλειστικά από τις δυτικές (διάβαζε: άκριτα φιλο-ουκρανικές) πηγές δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά και ξέρουν –ή νομίζουν ότι ξέρουν– μόνο τα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων που διενεργούν τα δίποδα τέρατα της «βάρβαρης» ρωσικής πλευράς. Κάποια από αυτά -ιδίως όσα έχουν να κάνουν με τις απώλειες αμάχων μέσα στις αστικές περιοχές που οι αμυνόμενοι σκοπίμως μετατρέπουν σε πεδία μάχης, τακτική που αποτελεί από μόνη της έγκλημα πολέμου- είναι αναμφίβολα αληθινά και ελπίζω ειλικρινά ότι στο μέλλον θα διαλευκανθούν και οι υπεύθυνοι γι’ αυτά, Ρώσοι και Ουκρανοί, θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ομως πολλά εξ αυτών, ιδίως στην «κατεχόμενη» Μαριούπολη και το Ντονμπάς -όπως γνωρίζουν πλέον οι πιο προσεκτικοί αναγνώστες- είναι κατασκευασμένα ψέματα, σχεδιασμένα από τους ίδιους μηχανισμούς προπαγάνδας που μας πρόσφεραν στο παρελθόν τις θερμοκοιτίδες και τους κορμοράνους του Κουβέιτ, τα ανύπαρκτα πυρηνικά του Σαντάμ και τις «χημικές επιθέσεις» του Ασαντ σε βάρος των... καλών ισλαμιστών μισθοφόρων της Συρίας. Ωμά ψέματα που πάντα σερβίρονται στο όνομα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του ανθρωπισμού και άλλων κλεμμένων και πολλαπλά βιασμένων εννοιών, σε μια δυτική κοινή γνώμη που έφτασε να ηρωοποιεί τους ναζιστές μέσα στα κοινοβούλιά της, προκειμένου να παραμείνει, και καλά, με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
