Να διώξουμε τα μουντά σύννεφα αντιδημοκρατικής βαρβαρότητας που σκοτεινιάζουν τον πολιτικό ουρανό της χώρας
Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω, και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων. Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει, ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας...
Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση μελαγχολικής βαρεμάρας που με καταλαμβάνει στις γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι, εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί, αισθάνομαι να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα εορτών και πανηγύρεων τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την... κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει;
Πρέπει, ας πούμε, μέρες γιορτινές, να τις χαλάσω γράφοντας για τα μαύρα Χριστούγεννα που βίωσαν οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας, καθώς το Ισραήλ βομβάρδιζε ανελέητα την περιοχή, καταφέροντας ασταμάτητα πλήγματα σε σχολικά κτίρια, νοσοκομεία και καταυλισμούς προσφύγων με αποτέλεσμα 35 άμαχοι (γυναίκες, άνδρες και μικρά παιδιά) να χάσουν τη ζωή τους μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο;
Κι ακόμα, είναι άραγε σωστό, αντί για κάλαντα, ευχές κι όλα τα σχετικά, να σας θυμίσω ότι τουλάχιστον 45.259 Παλαιστίνιοι (στην πλειονότητά τους άμαχοι, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα του υπουργείου Υγείας της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, που χαρακτηρίζονται αξιόπιστα από τον ΟΗΕ) έχουν χάσει τη ζωή στους στις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας που συνεχίζονται για 444η ημέρα;
Θέλω να γράψω ότι, αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δύο κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ακόμα ένα δυο ηλεκτρονικά παιχνίδια στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Αργυρό και την Νατάσα Θεοδωρίδου, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό πρόγραμμα του ΣΚΑΪ, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 13ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό του τρίμηνου project «Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά» (το Άγιο Δισκοπότηρο της θρησκείας της αγοράς όπως, κυνικά, το αποκαλούν οι νεοφιλελεύθεροι ιερείς και αρχιερείς της) δεν με αφορούν… Δεν είναι παρά ένα - δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον σκοτεινό ουρανό της «νέας εποχής», δυο - τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.
Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν «δημοσιογράφος» που γράφει ό,τι πρέπει, γράφω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα της αντιδημοκρατικής νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, του φασιστικού ολιγαρχικού οικονομισμού, της ακραίας πολιτικής διαφθοράς και πολιτισμικής παρακμής που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό του 21ου αιώνα. Κι αυτό που θέλω στ’ αλήθεια είναι το 2025 να διώξουμε αυτά τα θλιβερά και μίζερα μητσοτακέϊκα σύννεφα και τα τοξικά κεντροαριστερά νέφη που, εδώ και μια πενταετία, σκοτεινιάζουν τον πολιτικό ουρανό της χώρας μας...
