Από την Πόπη Χριστοδουλίδου στον"Ημεροδρόμο"
Πρώτα διαβήκαν το κατώφλι τα μάτια της βροχής και μετά κείνο το αγαπημένο από παλιά, γνώριμο πρόσωπο…
Μπροστά μου, άφοβα πλημμύρισαν σταγόνες απελπισίας από τα μάτια της, γιατί με εμπιστεύονταν κοντά τριάντα χρόνια τώρα…
Πόσα ρεπορτάζ «δεν μοιραστήκαμε στο δρόμο. Νύχτες αξημέρωτες έξω από τις φυλακές. Μέρες της φωτιάς σε πύρινες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας…
Μία σοβαρή και πολύ αξιόλογη δημοσιογράφος με καλή πένα στα κοινωνικά ρεπορτάζ, που βρέθηκε άνεργη, απλήρωτη, με πίκρα και απόγνωση στα μαρτυρικά μνημονιακά χρόνια , που η ελπίδα έχει χαθεί πίσω από κλειστές άπονες πόρτες.
Ούτε την αποζημίωση της δεν έχει πάρει…
Πάντα έκανε σοβαρά ρεπορτάζ…Και τώρα, που χτυπάει πόρτες, αυτό της απαντούν.
«Είσαι πολύ σοβαρή για…μας, στα ρεπορτάζ σου»…
Το στομάχι μου έγινε πέτρα. Η ψυχή μου την ακούμπησε με αγάπη κι εκείνη, μία εξαίρετη συνάδελφος, που ψάχνει παντού δουλειά και δεν βρίσκει, κάπνισε μαζί μου ένα τσιγάρο.
Ο καπνός του μας πήγε πολύ πίσω…Τότε, που έμπαιναν τα ΜΑΤ των «δημοκρατικών «κυβερνήσεων στις φυλακές Κορυδαλλού και λιάνιζαν στο ξύλο τους κρατούμενους, κυρίως αμούστακα παιδιά του Σωφρονιστικού Καταστήματος Ανηλίκων, γιατί είχαν τολμήσει να εξεγερθούν και να απαιτήσουν λίγη ανθρωπιά…
Δεν είχα λόγια να την παρηγορήσω. Τόχω ζήσει στο πετσί μου και το ξέρω καλά…
Σε βλέπουν οι παλιοί συνάδελφοι και …παγώνουν. Οσοι έχουν ακόμα κρατηθεί με ισορροπία τρόμου σε ένα τεντωμένο σχοινί σαν ακροβάτες νοιώθουν πόνο.
Οι άλλοι;
Ούτε που τους καίγεται καρφί…Έκλεισε την πόρτα, αποχαιρετώντας με, με υγρά μάτια κι ένα πικρό χαμόγελο. Η…περηφάνια και η αξιοπρέπεια της δεν θα σπάσουν ίσως ποτέ τα…τζάμια στα ερμητικά κλειστά παραθύρια του σωματείου μας…
Αγάντα φιλενάδα, δεν μπορεί , θα νικήσει το δίκιο μας…
Μπροστά μου, άφοβα πλημμύρισαν σταγόνες απελπισίας από τα μάτια της, γιατί με εμπιστεύονταν κοντά τριάντα χρόνια τώρα…
Πόσα ρεπορτάζ «δεν μοιραστήκαμε στο δρόμο. Νύχτες αξημέρωτες έξω από τις φυλακές. Μέρες της φωτιάς σε πύρινες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας…
Μία σοβαρή και πολύ αξιόλογη δημοσιογράφος με καλή πένα στα κοινωνικά ρεπορτάζ, που βρέθηκε άνεργη, απλήρωτη, με πίκρα και απόγνωση στα μαρτυρικά μνημονιακά χρόνια , που η ελπίδα έχει χαθεί πίσω από κλειστές άπονες πόρτες.
Ούτε την αποζημίωση της δεν έχει πάρει…
Πάντα έκανε σοβαρά ρεπορτάζ…Και τώρα, που χτυπάει πόρτες, αυτό της απαντούν.
«Είσαι πολύ σοβαρή για…μας, στα ρεπορτάζ σου»…
Το στομάχι μου έγινε πέτρα. Η ψυχή μου την ακούμπησε με αγάπη κι εκείνη, μία εξαίρετη συνάδελφος, που ψάχνει παντού δουλειά και δεν βρίσκει, κάπνισε μαζί μου ένα τσιγάρο.
Ο καπνός του μας πήγε πολύ πίσω…Τότε, που έμπαιναν τα ΜΑΤ των «δημοκρατικών «κυβερνήσεων στις φυλακές Κορυδαλλού και λιάνιζαν στο ξύλο τους κρατούμενους, κυρίως αμούστακα παιδιά του Σωφρονιστικού Καταστήματος Ανηλίκων, γιατί είχαν τολμήσει να εξεγερθούν και να απαιτήσουν λίγη ανθρωπιά…
Δεν είχα λόγια να την παρηγορήσω. Τόχω ζήσει στο πετσί μου και το ξέρω καλά…
Σε βλέπουν οι παλιοί συνάδελφοι και …παγώνουν. Οσοι έχουν ακόμα κρατηθεί με ισορροπία τρόμου σε ένα τεντωμένο σχοινί σαν ακροβάτες νοιώθουν πόνο.
Οι άλλοι;
Ούτε που τους καίγεται καρφί…Έκλεισε την πόρτα, αποχαιρετώντας με, με υγρά μάτια κι ένα πικρό χαμόγελο. Η…περηφάνια και η αξιοπρέπεια της δεν θα σπάσουν ίσως ποτέ τα…τζάμια στα ερμητικά κλειστά παραθύρια του σωματείου μας…
Αγάντα φιλενάδα, δεν μπορεί , θα νικήσει το δίκιο μας…
