Τα αποτελέσματα της έρευνας της Public Issue είναι τραγικά (και) για τα ΜΜΕ, καθώς καταγράφουν την περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη αξιοπιστίας τους. Προφανώς η εξέλιξη αυτή οφείλεται στη χρεοκοπία της χώρας και στην ανοιχτή πλέον κρίση του πολιτικοοικονομικού συστήματος με το οποίο τα Μέσα συνδέθηκαν την τελευταία 30ετία και συνεχίζουν να συνδέονται ποικιλοτρόπως. Ασφαλώς, όπως προκύπτει από το δυσάρεστο αποτέλεσμα και για τους δυο «θεσμούς», η μεταξύ τους σχέση στοργής (διαπλοκή το λέμε καλύτερα, για να καταλαβαινόμαστε) συμπαρασύρει και τα δύο άλλοτε κραταιά συστήματα ώς το φυσιολογικό τέλος τους.
Καμιά ειδική νομοθεσία, καμιά νέα τραπεζική «επιδότηση», καμιά προσφορά «τσάμπα» συχνότητας, κανένα κλείσιμο της ΕΡΤ, ούτε καν η παραχώρηση της ψηφιακής μετάβασης στους βαρόνους της Digea, ή οποιοδήποτε άλλο δωράκι της μνημονιακής εξουσίας (λ.χ. στοιχήματα) μπορεί να σταματήσει την κατάπτωσή τους.
Η ελληνική κοινωνία έχει αντιληφθεί ότι χρειάζεται μια ουσιαστική και μεγάλη ανατροπή στη λειτουργία (και την ιδιοκτησία) της Ενημέρωσης. Ενδεικτική είναι και η σταδιακή αποστασιοποίηση των πολιτών από τη γοητεία του ίντερνετ. Παρά τη μεγάλη του διάδοση και την ιδιαίτερα αυξημένη χρήση του και στην Ελλάδα, η ενημερωτική αξιοπιστία του μειώνεται καθώς και εκεί δίνουν τον τόνο (και διαχειρίζονται τις πληροφορίες) οι ίδιοι ιδιοκτήτες που κατέχουν και τα άλλα (ακόμα πιο απαξιωμένα στη συνείδηση του κόσμου) κλασικά Μέσα.
Μία χαρακτηριστική απόδειξη αυτής της στροφής των πολιτών είναι, πιστεύουμε, η γέννηση πριν από δύο ακριβώς χρόνια και έκτοτε η ανοδική πορεία της εφημερίδας (χωρίς αφεντικά) που κρατάτε στα χέρια σας και της ιστοσελίδας μας που διαρκώς αυξάνουν την αναγνωσιμότητα και τους δεσμούς με την αληθινή κοινωνία. Υστερα από το μεγάλο μακελειό που προκάλεσαν και εξακολουθούν να προκαλούν οι μεγάλες επιχειρήσεις-φούσκες του Τύπου από το 2010 εναντίον των εργαζομένων τους, αλλά κυρίως μετά την αποκάλυψη του ρόλου τους στη χειραγώγηση και την παραπλάνηση των πολιτών, έχει έρθει η ώρα της ανασυγκρότησης του κλάδου της Ενημέρωσης και του Πολιτισμού με μοναδικούς πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εργαζόμενους-δημιουργούς. Αυτοί άλλωστε είναι οι μόνοι απαραίτητοι σ’ έναν κλάδο… εντάσεως ανεξάρτητης και πνευματικής εργασίας.
