Απορία προκαλούν μερικά δημοσιεύματα, που αναφερόμενα στη ΝΕΡΙΤ (ραδιόφωνο, ίντερνετ, τηλεόραση), αυτό το προϊόν φασιστικής βίας της συγκυβέρνησης, την αποκαλούν δημόσια ραδιοφωνία ή τηλεόραση. Εάν είναι δυνατόν... Από πού κι ώς πού δημόσια; Στυγνά κρατικά μορφώματα είναι. Τι δουλειά έχει το δημόσιο με το κράτος; Και ως ΕΡΤ κρατική ήταν και ως ΝΕΡΙΤ καρακρατική είναι. Ευτυχώς να λέμε που αυτοί που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο νέο κρατικό μόρφωμα αντιλήφθηκαν τι πραγματικά σημαίνει δημόσια τηλεόραση και δημιούργησαν την ertopen, διαφυλάσσοντας τη δημοσιογραφική αξιοπρέπεια. Ακριβώς γιατί απελευθερώθηκαν από την κρατική πίεση που υφίσταντο επί δεκαετίες και ήρθαν επιτέλους κοντά στην κοινωνία. Η ertopen, ναι, είναι δημόσια τηλεόραση ή τείνει να κατακτήσει τον δημόσιο χώρο και να αντιληφθεί τη ζωτική του σημασία για την κοινωνία και μάλιστα εκείνη που έχει εξωθηθεί στο περιθώριο, στην ανέχεια και την ανεργία. Οι της ertopen δεν είναι πλέον αναγκασμένοι να ψιττακίζουν τα κυβερνητικά δελτία Τύπου και να διαχέουν την κρατική προπαγάνδα της υποκρισίας, της ψευτιάς, της απάτης και του αυταρχισμού.
Είναι ύβρις να αποκαλείται δημόσια τηλεόραση ή ραδιοφωνία η (και κακόηχη) ΝΕΡΙΤ. Και προς τους συναδέλφους και προς την κοινωνία. Και προς όλα εκείνα τα κινήματα που αναδύονται μέσα από την τελευταία και τολμούν και ψηλαφούν εναλλακτικές μορφές επικοινωνίας με όσο το δυνατόν διαδραστική επίδραση. Μαθαίνουν να αυτοοργανώνονται, επιτυγχάνουν την ώσμωση με την κοινωνία, μπορούν ελεύθερα να εκδίδουν ψηφίσματα συμπαράστασης για διωκόμενους, για όσους αντιστέκονται στην κρατική αυθαιρεσία, στην αναλγησία και την καταστολή μιας ανερμάτιστης συγκυβέρνησης.
Η αυτοοργάνωση και η αυτοδιαχείριση μπαίνουν στη ζωή πολλών απολυμένων της ΕΡΤ, έστω στη σκέψη τους. Αλλος αέρας φυσάει στον τόπο της αντίστασης, του αιματηρού αγώνα τους. Αντέχουν την ανέχεια μέσα από τις φιλικές σχέσεις, τη συντροφικότητα, τη συλλογικότητα. Τώρα συνειδητοποιούν τι ακριβώς σημαίνει κοινωνία, τι σημαίνει να είσαι αδύναμος και να μην έχεις φωνή, να φωνάξεις, να κραυγάσεις, να διεκδικήσεις ώστε να μη σε πνίξει το δίκιο σου. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο με όσους αποφάσισαν να υποκύψουν στην κυβερνητική αυθαιρεσία και να πάνε να εργαστούν σε μια ανθρωποφαγικά κρατική τηλεόραση, να υπηρετήσουν την κρατική προπαγάνδα. Θα πει κανείς, άνθρωποι και άνθρωποι, εργαζόμενοι κι εργαζόμενοι. Και η αλήθεια; Η επικοινωνία; Η άλλη πλευρά της πραγματικότητας;
Α, τα ξεχνάνε όλα αυτά όταν παίρνουν κάθε μήνα τον μισθό του κράτους και ασφαλίζουν ιατροφαρμακευτικά εαυτούς και τα παιδάκια τους. Κρατικοδίαιτοι, λοιπόν. Πώς μπορεί κάποιος να λέει ότι αυτοί όλοι εργάζονται στη δημόσια τηλεόραση; Και ας τους αφήσουμε αυτούς («ξέρετε, η ανάγκη, τα χρέη, τα παιδάκια μας» - λες και οι άλλοι έχουν ουρήσει σε πηγάδι), αλλά πώς μπορείς να λες ότι ένα δημόσιο αγαθό, όπως είναι οι συχνότητες, που έχει καταληφθεί από τους μηχανισμούς του κράτους, είναι αυτή τη στιγμή δημόσιο; Δημόσια αιδώ προκαλεί και μόνο η τερατική δημιουργία και λειτουργία του. Τον δημόσιο χώρο τον διεκδικούμε· ανήκει στην κοινωνία, όχι στο κράτος-τέρας.
