Θα μείνει στην ιστορία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ως η «μαύρη εβδομάδα» της δημοσιογραφίας. Το δημοψήφισμα είναι πλέον παρελθόν, οι δημοσιογράφοι ωστόσο απέκτησαν ως κλάδος ανεξίτηλα τη σφραγίδα του «ενσωματωμένου» στην επιχείρηση τρομοκράτησης του ελληνικού λαού και των σχεδίων πολιτικής εκτροπής στη χώρα. Ίσως οι παλαιότεροι δημοσιογράφοι να έχουν να διηγηθούν ανάλογες ιστορίες μαζικής χειραγώγησης και προπαγάνδας τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής επί κυριαρχίας της ναζιστικής Γερμανίας, τα σκοτεινά χρόνια της ΕΡΕ ή την περίοδο της χούντας. Για τη γενιά μας όμως αυτή η εβδομάδα ήταν καταλυτική. Βιώσαμε ως κλάδος έναν πραγματικό βιασμό της δημοσιογραφίας. Ο Τύπος και τα ΜΜΕ από πάντα, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους λειτουργούσαν ως Μέσα προπαγάνδας, καθώς ανήκουν στην προμετωπίδα της ιδεολογίας του πολιτικού συστήματος. Καθώς εμπορεύονται ένα επαναστατικό προϊόν. Την είδηση που είναι ικανή να αλλάξει τον κόσμο. Και αυτή τη μεταφέρουν και εκπέμπουν οι επαγγελματίες που μαθαίνουν να βλέπουν ότι όλοι οι υπόλοιπο κοιτάζουν. Η δημοσιογραφία έως και πρόσφατα, ακροβατούσε εξυπηρετώντας το στόχο αυτό, υπό ορισμένους όμως κανόνες. Της περιβόητης «αντικειμενικότητας», «ουδετερότητας», «αποστασιοποίησης». Στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια οι κανόνες αυτοί πετάχτηκαν στο καλάθι άχρηστων επιχειρηματικών και medια-κών συμφερόντων. Υποστηρίζω πως την περασμένη εβδομάδα δεν υπήρχε προπαγάνδα από τα ΜΜΕ. Ούτε και δημοσιογραφία. Υπήρχε και εξέπεμπε μια συγκεκριμένη κάστα ακριβοπληρωμένων υπαλλήλων των τηλεοπτικών επιχειρήσεων. Και στον αέρα βγήκαν αποκλειστικά οι «ενσωματωμένοι» συντάκτες που σώθηκαν την περίοδο της μνημονιακής επίθεσης των media, όταν εκδότες και καναλάρχες ισοπέδωσαν το δημοσιογραφικό κλάδο. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε αντίθεση με τα παραδοσιακά Μέσα τα οποία ανέλαβαν το ρόλο ερπύστριας για να περάσει το «Ναι» και να εξαφανιστεί το «Όχι», στα ιντερνετικά Μέσα οι δημοσιογράφοι είχαν εντελώς διαφορετική στάση.
Ο ρόλος των ΜΜΕ ως προπαγανδιστικά Μέσα στην Ελλάδα άρχισε να υποχωρεί ήδη από την περίοδο του εκσυγχρονισμού, επί Σημίτη, όταν άρχισε η μαζική επιχείρηση εκμαυλισμού του δημοσιογραφικού κλάδου και της μετατροπής των Μέσων σε «γραφεία Τύπου» ποικίλων οικονομικών συμφερόντων. Δέκα χρόνια μετά, χωρίς σχεδόν καμία αντίδραση του δημοσιογραφικού κλάδου, η δημοσιογραφία μεταλλάχθηκε σε ενσωματωμένη λειτουργία των συμφερόντων των εκδοτών και ιδιοκτητών τους. Και οι δημοσιογράφοι σε ενσωματωμένους υπαλλήλους συμφερόντων. Την εποχή των μνημονίων οι ιδιοκτήτες «καθάρισαν» τις επιχειρήσεις τους από όσους δημοσιογράφους θα μπορούσαν εν δυνάμει να αντιδράσουν, σκορπώντας τρόμο και πανικό σε όλους τους υπόλοιπους. Αυτό που γίνεται και εκπέμπεται σήμερα από τα ΜΜΕ, Τύπο, τηλεόραση και ραδιόφωνο, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είναι δημοσιογραφία. Και την περασμένη εβδομάδα από «δελτία τύπου», μετατράπηκαν σε όπλα μαζικού φόβου και τρομοκρατίας της κοινωνίας. Σε μια τέτοια λειτουργία, η χρησιμοποίηση ψεμάτων, απόκρυψης όλων των αντίθετων ειδήσεων, η επιθετική στάση έναντι πολιτών και πολιτικών, ήταν μια συνήθης τακτική.
