Στο «Ποδήλατο του Λεονάρντο» ο επαναστάτης Paco Ignacio Taibo II γράφει για τους «πουλημένους δημοσιογράφους», αυτούς που είναι κοντά στην εργοδοσία, αυτούς που «δείχνουν με το δάχτυλο», τους ασυμβίβαστους δημοσιογράφους ώστε το σύστημα να μπορέσει άνετα να τους δολοφονήσει!
Η εξιστόρηση του Taibo II δεν είναι υπερβολική για τα δεδομένα του Μεξικού. Στην Ευρώπη του διαφωτισμού, η κατρακύλα των «πουλημένων δημοσιογράφων» γίνεται με άλλους τρόπους, πιο ευγενικούς. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Δολοφονούν το ποιο «ευγενικό επάγγελμα του κόσμου», σκοτώνουν την «εφήμερη λογοτεχνία», εισπράττοντας για τον εαυτό τους τα αργύρια της προδοσίας. Την παραμονή τους στα πολύ-διαπλεκόμενα κέντρα εξουσίας και την συνεχή ατιμωρησία τους για όσα έπραξαν ή πράττουν. Για πρώτη και μόνη φορά που «τιμωρήθηκαν» ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι είναι από το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ το οποίο απλώς τήρησε τα προσχήματα των επαγγελματικών κανόνων, αποφασίζοντας διαγραφές από την Ένωση Συντακτών και επιπλήξεις.
Σε άλλες εποχές, η διαπλεκόμενη δημοσιογραφία ούτε που θα ασχολιόταν με το γεγονός. Κι άλλες φορές έχουν τιμωρηθεί με ανάλογη κατηγορία δημοσιογράφοι. Αυτή τη φορά ωστόσο είναι διαφορετικά. Πρώτον γιατί η υπόθεση αφορούσε στην καρδιά της υπηρεσίας που προσφέρουν, τη χειραγώγηση και προπαγάνδα του κοινού. Τη στάση τους στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015, στο οποίο όφειλαν να προστατέψουν το «ναι» με κάθε τρόπο, με κάθε ψέμα, με κάθε παραποίηση. Η «τιμωρία» τους ικανοποίησε το κοινό λαϊκό αίσθημα, αυτούς που φώναζαν στο μετρό του Συντάγματος «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», γιατί κατέδειξε πως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι «αλήτες» αλλά πρόκειται για όσους έχουν αποδεχθεί το ρόλο των «μπουλντόγκ» του συστήματος-για να θυμηθούμε τον ακριβή χαρακτηρισμό του Στάθη που τόσο είχε ενοχλήσει, στα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Η στάση των βρετανικών, γαλλικών και γερμανικών media αυτό το διάστημα θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την τακτική και στάση των ελληνικών ΜΜΕ την περίοδο του δημοψηφίσματος. Πιστοποιώντας έτσι πως στο σύνολο τους τα διεθνή Media έχουν ολοκληρωτικά απολέσει το φύλλο συκής της «αντικειμενικότητας» στην αστική δημοκρατία.
Πως δεν νοιάζονται καν να τηρήσουν την ύπατη για τα ευρωπαϊκά Μέσα ενημέρωσης, αρχή της ουδετερότητας. Η κραυγή αγωνίας εκατοντάδων δημοσιογράφων στο πρόσφατο Διεθνές Συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας δημοσιογράφων, της ΔΟΔ ότι σε όλο τον κόσμο «παρατηρείται μια υπερσυγκέντρωση ολιγοπωλιακών διαστάσεων με έλεγχο των ΜΜΕ από επιχειρηματικά συμφέροντα, στο πλαίσιο ενός άγριου καπιταλισμού, της ακραίας νεοφιλελεύθερης εκδοχής, έντονης εμπορευματοποίησης», απλά πιστοποιεί την επικράτηση της ιδιαίτερης κάστας ενσωματωμένων δημοσιογράφων. Οι οποίοι στην περίπτωση της Ελλάδας όχι μόνο είναι ποικίλως προστατευμένοι από τα πολιτικά και οικονομικά τους αφεντικά αλλά χωρίς ενδοιασμούς μετακινούνται με ευκολία και θράσος από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους. Γιατί κανείς δεν θα τους ζητήσει ευθύνες…
