ΟΙ εφημερίδες και οι διευθυντές με τα..αφεντικά

Πέταγε τους διευθυντές απ΄το παράθυρο -Τώρα στέκει μόνος με τον τελευταίο… Ένα εκπληκτικό ανυπόγραφο κείμενο που παράγει διευθυντικό παράπονο από το aixmi.gr χωρίς όνομα για τον πρωταγωνιστή που όμως όλοι γνωρίζουμε… Πρέπει να κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ απόλυσης διευθυντών της εφημερίδας του -ακριβέστερα, της εφημερίδας που δημιούργησε ο πατέρας του. Το πολύ 2 χρόνια και μετά…στο σπίτι τους, για να μην «κακομαθαίνουν» και , όπως έλεγε στους φίλους του. Δεν άντεχε καθόλου όσους είχαν δική τους γνώμη -πολύ περισσότερο αν είχαν το θάρρος να τη διατυπώσουν- και, ακόμη περισσότερο, αν τους εκτιμούσε ο πατέρας του… Ένας εξ αυτών -μακράν ο καλύτερος των τελευταίων 15 χρόνων- είχε εκπαραθυρωθεί, επειδή αρνήθηκε να εκτελέσει το «εκπληκτικής σύλληψης» σχέδιό του να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις. Μικρή λεπτομέρεια: ο απολυθείς ήταν παιδικός του φίλος και έχαιρε της απόλυτης εμπιστοσύνης του πατέρα του…
Ο επόμενος ήταν «του χεριού» του: έθεσε αμέσως σε εφαρμογή το πλάνο για τις απολύσεις, χωρίς καμιά αναστολή, έπαιξε και όσα βρώμικα παιχνίδια του ανέθεσε (πολλά και χωρίς να του τα αναθέσει καν) και, όταν θεώρησε ότι δεν είχε πια καμιά χρησιμότητα, τον πέταξε σαν στυμένη λεμονόκουπα. Λεπτομέρεια: ο πατέρας του έλειπε για λίγες μέρες στο εξωτερικό όταν τον απέλυσε και, βεβαίως, δεν είχε φροντίσει καν να τον προϊδεάσει…
Ήδη είχε ξεκινήσει να πληρώνει με καθυστέρηση τους εργαζόμενους (θεωρώντας το, μάλιστα, μέγιστη «μαγκιά»). Είναι χαρακτηριστικό ότι προσπάθησε να το επιβάλλει και σε άλλη επιχείρηση, στην οποία ήταν μέτοχος -δεν το επέτρεψαν, όμως, οι συνεταίροι του. Το επόμενο βήμα του ήταν να ορίσει στη θέση του διευθυντή έναν δημοσιογράφο που είχε ως βασική περγαμηνή τη στενή σχέση του με κορυφαίο στέλεχος του κόμματος, το οποίο τότε κάλπαζε προς την εξουσία. Τι ακολούθησε; Η εφημερίδα μετετράπη σε κομματικό παραμάγαζο, με φυσιολογική συνέπεια την κυκλοφοριακή καταβαράθρωσή της. Μικρή σημασία είχε, όμως, αυτό. Η συμφωνία στήριξης είχε αμοιβαιότητα -πράγμα που σήμαινε ότι απολάμβανε τα οφέλη της προστασίας έναντι των πιστωτών. Ωστόσο, όλα τα «ωραία» κάποτε τελειώνουν. Μετά από 2 χρόνια οι πιστωτές κατάλαν ότι το «αφεντικό», με τις πλάτες άλλων, τούς δούλευε ψιλό γαζί. Έτσι, κατήγγειλαν τα δάνεια, απαιτώντας άμεση εξόφληση. Κπου εκεί οι εισαγγελείς διεπίστωσαν ζημιά δεκάδων εκατομυρίων για τις τράπεζες και δέσμευσαν τα περιουσιακά του στοιχεία.
Οι δε ελεγκτκοί μηχανισμοί «ανακάλυψαν» δεκάδες αδήλωτα εκατομύρια ευρώ. Μπροστά στην εικόνα κατάρρευσης, οι επί πολλούς μήνες απλήρωτοι εργαζόμενοι ζήτησαν να μάθουν τι πρέπει να περιμένουν, αλλά δεν πήραν καμιά απάντηση. Απηύδησαν, λοιπόν, από την κοροϊδία και αποφάσισαν να κλείσουν την εφημερίδα -μαζί με τις άλλες δυο της επιχείρησης. Πώς αντέδρασε εκείνος που φαντασιωνόταν ότι θα κυριαρχήσει στο χώρο των ΜΜΕ; Έβαλε λουκέτο στο κτίριο για να μη μπαίνουν μέσα οι απεργοί και συνέχισε να πηγαίνει στο γραφείο του, καλημερίζοντας τη γραμματέα του, την οποία επίσης έχει απλήρωτη… Δεν είναι, όμως, μόνος κι έρημος. Μαζί του απέμεινε ο τελευταίος των διευθυντών, ο οποίος φέρει μάλιστα τον τίτλο του «μη απολυθέντα»