Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος*
Διάβασα, λοιπόν, το ωραίο [δηκτικό] σχόλιο της συναδέλφισσας Χριστίνας Κοψίνη για την πολιτική που ακολουθεί ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης στην επικοινωνία του με τους πιστοποιημένους δημοσιογράφους στο υπουργείο του. Τι τους ανακοίνωσε ο αθεόφοβος;..
«Αύριο –λέει– στις 08.30 ο υπουργός Εργασίας [αλλά είναι να μη σου τύχει τέτοιος υπουργός] θα παραχωρήσει συνέντευξη στον Σκάι και στην εκπομπή του Δ. Οικονόμου», ήγουν στο κατάλληλο μέσον και στον κατάλληλο άνθρωπο – τι θλίψη. Στα τριάντα τόσα χρόνια δημοσιογραφίας της η συνάδελφος πρώτη φορά άκουσε κάτι τέτοιο.
Εκλήθη να ξυπνήσει αχάραγα, διότι τότε βόλευε τον κύριο υπουργό, και με τη λήμη στους κανθούς των οφθαλμών της [μαζί της και όλοι οι συνάδελφοι του ρεπορτάζ] να προσπαθήσει να δει στις οθόνες της και να ακούσει τις ανακοινώσεις του υπουργού. Συνέντευξη Τύπου, λοιπόν, στον σταθμό της αρεσκείας μας και, βέβαια, στον υπήκοο και υπάκουο «δημοσιογράφο», αυτόν που αγόγγυστα και με χαρά ταυτόχρονα μεταφέρει τις βουλές του υπουργού μας – και κάθε βουλή τούτης της κυβέρνησης.
Αυτή είναι η κανονικότητα για τους «νέους» πολιτικούς αλλά και τους «νέους« δημοσιογράφους, αυτούς που τάχα θα επανέφεραν τη χαμένη αίγλη της δημοκρατίας. Πρόκειται για κατρακύλισμα της δημοκρατίας, για εκφυλισμό της.
Η χρήση που της κάνουν αυτοί οι «νέοι» πολιτικοί και δημοσιογράφοι προκαλεί τα ελάχιστα δημοκρατικά ανακλαστικά σε όσους τουλάχιστον εξακολουθούν να εμπνέονται από αρχές ισονομίας και ισηγορίας και, κυρίως, παρρησίας. Αλλά πού να τα διακρίνεις αυτά σε ανθρώπους που διακατέχονται από αισθήματα εκδικητικότητας και άγριας χαράς, που μπορούν επιτέλους να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς καν να σκοτίζονται για το πόπολο και αυτήν την έρμη τη δημοκρατία;
Δεν είναι μόνο ότι η τηλεόραση έχει γίνει, εδώ και χρόνια, το υποκατάστατο της Παιδείας· τώρα μετεξελίσσεται –διότι έτσι γουστάρουν μερικοί δημοσιογράφοι και οι πλείστοι πολιτικοί– και σε τόπο άσκησης της πολιτικής. Γεγονός είναι ότι τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα όχι τόσο στο σχολείο όσο από τα τηλεοπτικά παράθυρα – και είναι η γλώσσα στρεβλή και άνοστη, γεμάτη σολοικισμούς και βερμπαλισμούς, άναρθρους ήχους παρά συλλαβές και έννοιες· ακρωτηριασμένη γλώσσα, λαϊκή τάχα και εύληπτη από τους πολλούς [τρομάρα μας], άμεση και λοιπές ανοησίες. Ποια καθομιλουμένη τώρα, ποιοι ποιητές και ποιοι συγγραφείς να στομώσουν αυτόν τον κατήφορο;
Πες όμως ότι η γλώσσα, όσο κι αν κακοποιείται, θα τον βρει τον δρόμο της – δεν γίνεται και διαφορετικά, τέτοια ζωντάνια και ορμητικότητα που έχει· αιώνες τώρα. Με την άσκηση πολιτικής από τηλοψίας τι γίνεται, με τα ίδια τα υπουργεία ως τόπων παραγωγής και εκτέλεσης αποφάσεων, με το ελληνικό Κοινοβούλιο, με το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας.
Οι πολιτικοί τύπου Βρούτση [η πλειονότητα δηλαδή] αδιαφορούν για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας και την έχουν κόψει και ράψει στα σκανδαλωδώς ελλιπή και ψευδή μέτρα τους. Μιλάμε για τη «λάμψη» του φιλελευθερισμού, μια στυγνή και αδίστακτη εκδοχή της παλιάς Δεξιάς, που προσπαθεί να επιβληθεί με αήθεις και αντιδημοκρατικούς τρόπους. Τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα και περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Αλλά ποιος να αντιδράσει; Λίγο ώς πολύ όλοι το ίδιο σκέφτονται και πράττουν. Νέες εποχές, νέες τεχνολογίες, νέα πολιτική. Πώς να προφυλαχτεί κανείς;
* από τη στήλη "Υποσημειώσεις" στην Εφημερίδα των Συντακτών (25.6.2020)
