Όταν σηκώνουμε το ξερό μας για να υποβάλουμε ερώτηση σε μια συνέντευξη Τύπου, λέμε πάντα το ονοματεπώνυμό μας και το μέσο για το οποίο εργαζόμαστε. Όταν τηλεφωνούμε σε μια υπηρεσία ή σε κάποιο γραφείο Τύπου, λέμε πάντα το ονοματεπώνυμό μας και το μέσο για το οποίο εργαζόμαστε. Όταν ξεκινάμε την τηλεοπτική ή τη ραδιοφωνική μας εκπομπή, επίσης. Κάθε φορά. Όσα χρόνια κι αν διαρκέσει.
Το ότι κατεβήκαμε δηλαδή από το τυροχώρι μας, σταθήκαμε πίσω από ένα μικρόφωνο και νιώσαμε ξαφνικά γαμάτοι, ΔΕΝ σημαίνει ότι ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένος να μας αναγνωρίζει αυτός στον οποίο απευθυνόμαστε. Έτσι λοιπόν, η ερώτηση της Κωνσταντοπούλου προς τον δημοσιογράφο του STAR ήταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ δόκιμη. Μπορεί όταν τσαλαπατιόμαστε για μια δήλωση εν κινήσει, να μην προλαβαίνουμε να δηλώσουμε το..
ονοματεπώνυμο και το μέσο μας, αλλά αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν νομιμοποιείται να μας ρωτήσει αυτός στον οποίο απευθυνόμαστε ποιο μέσο εκπροσωπούμε και πώς λεγόμαστε.
Το σκέφτομαι μέρες τώρα που βλέπω θιγμένα γιδοτάγαρα να μέμφονται την Κωνσταντοπούλου περί εκφοβισμού του δημοσιογράφου και... φίμωση του Τύπου. Aκουσα και τον Παύλο Τσίμα στην έναρξη της εκπομπής του στον ΣΚΑΙ να «χαριτολογεί» λέγοντας «επειδή μπορεί να ακούει η Ζωή, λέμε πάντα τα ονόματά μας».
Μπορεί να παρασύρεστε από το Press Room του Λευκού Οίκου (επειδή κάποια στιγμή είδατε West Wing, όχι τίποτα άλλο) όπου ο-η εκπρόσωπος απευθύνεται στους δημοσιογράφους με τα μικρά τους ονόματα – όπως κι εκείνοι άλλωστε σ’ εκείνον ή εκείνη. Αν όμως, γιδοτάγαρά μου, ο-η εκπρόσωπος ρωτήσει το όνομα του- της δημοσιογράφου, τότε αυτός ή αυτή τσακίζεται να το πει. Αν δεν σας αρέσει, να γυρίσετε στα τυροχώρια σας που ξέρουν όλοι «ποιανού είστε».
Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου (fb)
