Με τιμές «αγωνιστή δημοσιογράφου» έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Κουρής, από ένα πολιτικό και εκδοτικό σύστημα το οποίο υπηρέτησε πιστά και έχει ενσωματώσει στις βασικές λειτουργίες του αυτό που ο εκδότης της Αυριανής καθιέρωσε τη δεκαετία του ’80: τον «αυριανισμό». Πολλά πρωτοσέλιδα της Αυριανής του παρελθόντος κυκλοφόρησαν εις «μνήμην» του εκδότη ο οποίος κατάφερε να είναι φίλος και «ταχυδρόμος» πληροφόρησης και παραπληροφόρησης όλων των πολιτικών κομμάτων, των μεταξύ τους αντίπαλων πολιτικών αρχηγών και πολλών πανίσχυρων, τότε, εκδοτών. Πολλές ιστορίες ήρθαν ξανά στην επιφάνεια, για να θυμίσουν στους παλαιότερους και να μάθουν στους νεότερους πως στις δικές του εφημερίδες, πολύ πριν την κρίση και τα μνημόνια, σταμάτησαν οι πληρωμές μισθών και δεν πληρώνονταν ασφαλιστικές εισφορές.
Ο εκδότης Γιώργος Κουρής έφυγε, λοιπόν, αλλά ο «αυριανισμός» έχει κυριαρχήσει στο πλέγμα του εκδοτικού-μιντιακού συστήματος, έχει καταφάει ως το μεδούλι το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Αν πριν δεκαπέντε χρόνια οι «μαύρες τρύπες» ήταν η κατακριτέα μειωνότητα, σήμερα η ρητορική μίσους, ο παχυδερμισμός, η άγνοια και το θράσος είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των προωθούμενων δημοσιογράφων, τα οποία απαιτούνται από τα ΜΜΕ και τα στελέχη τους, αλλά και από το πολιτικό σύστημα, που έχει υιοθετήσει τη γλώσσα του χαμαιτυπείου και της παραπληροφόρησης. Ο σημερινός «αυριανισμός» είναι πιο βάρβαρος και επικίνδυνος. Στα καθεστωτικά ΜΜΕ οι εκδότες και στελέχη δεν είναι απλά «ταχυδρόμοι» πολιτικών-οικονομικών συμφερόντων, συνήθως συνδιαμορφώνουν την πολιτική τους. Το παράδειγμα ΝΔ – ομίλου Μαρινάκη, καθώς και των κυβερνητικών εφημερίδων ή δημοσιογραφικών ομάδων σε ΑΠΕ, ΕΡΤ, ιστοσελίδες, το αποδεικνύει.
Ο σημερινός αυριανισμός δεν προσθέτει χαρακτηρισμούς και πολιτικές απόψεις σε άρθρα ξεχωριστά από τα ρεπορτάζ ή ενσωματωμένες σε αυτά. Στη συντριπτική πλειονότητα των καθεστωτικών Μέσων δεν υπάρχει καν ρεπορτάζ. Υπάρχουν τα νon paper κυβέρνησης ή ΝΔ, ένας οχετός που παρουσιάζεται ως ρεπορτάζ. Στα καθεστωτικά ΜΜΕ, σχεδόν στο σύνολο τους, οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται, αμείβονται με έναντι ή έχουν εξαιρετικά χαμηλές απαδοχές. Με ευθύνη δημοσιογραφικών στελεχών ή και συνδικαλιστών έχουν μετατραπεί σε υπαλλήλους αντιγραφής και συρραφής γεγονότων – και μάλιστα «αμάσητων».
